Aman Allah’ ım ! Neredeyim ben? Işıl ışıl her taraf. Herkes bana doğru koşuyor. Üzerime saldırıyor. Neredeyse, beni parçalayacaklar. Kimisi bana dokunmaya çalışıyor, kimisi elinde tuttuğu bir şeyi bana uzatıyor.

Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. Etrafıma şaşkın şaşkın bakıyorum. Beynim durmuş gibi sanki. Öyle ya, bugüne kadar bana ilgi gösteren olmadı ki ! Şaşırmakla haklıyım.

Her şey, o gün bahçedeki türküyü çığırmamla başladı. Öyle bir efkarlanmıştım ki , sorma gitsin. Anama kızdıydım aslına bakarsan. Ne yaparsam yapayım, bir türlü memnun edemem onu. Tarlaya giderim. Bostana giderim. Traktörün üstünde, çifti sürer, hasat zamanı gelince de, erkekler gibi ırgatlık yaparım. Fakat yine de yaranamam. Doğuramadığı oğlunun yerine, oğulluk yaparım yine de memnun olmaz. Hoş o da ne yapsın. Onun ezikliğini hisseder, babama ve onun tarafına. Nedense, erkeklerin çoğu, erkek çocuk ister. Ya soylarının devamı olduğu için, ya da hani derler ya “ Erkek adamın erkek çocuğu olur “ dedikleri için. İşte bu yüzden de, anamın bu ezikliğini biraz olsun azaltmak için hep erkek çocuğu gibi koşup durdum ortalıkta. Tarlaya, hayvanlara, koş babam koş. Dedim ya, erkek miyim? Kız mıyım anlayamadım. İlk kez, kız gibi giyinmek canım istedi. Güzelce giyindim. Süslendim, püslendim. En yeni şalvarımı da geçirdim üstüme. Yemenimi de değiştirdim. Hayatımda, ilk kez, sebebini bilmediğim bir şekilde, içimdeki coşkuyla hareket etmiştim. İçim kpır kıpırdı nedense.

Beni o halde görünce, aklı başından gitmiş gibi bağırmaya başlamıştı.

“ Gız ! Ne o halin. Artist miyim neyin olacan yoğusam. Hemen, o yüzündeki boyaları çıkar. Köy yerinde, rezil mi edecen bizi. Almayayım elime sopayı. “

“ Ana ! Ne varmış halimde. Ben de gencim. Ben de güzelim. Beni, erkek belledin herhalde. İçimden geldi, giyindim, süslendim. Çıkarmayacağım işte. İster döv, istersen ne yaparsan yap. “
Anam, çok sinirlenmiş, gözlerinin aklarını çıkara çıkara bana bakmaya başlamıştı. Onu öyle görünce, dediğini yapacağını anlamıştım. Kaş ile göz arasında, evden fırladım. Arkamdan da o koştu. Epey bir koştu peşimden. Hatta, ayakkabılarını bile giymeye fırsat bulamamış olmalıydı. Arkama dönüp baktığımda anlamıştım. Ayaklarına taşlar battıkça, duruyordu çünkü. Biraz daha gittikten sonra tekrar baktığımda, koşudan vazgeçmişti.

Sığınağım olan, bostana gittim hemencecik. Canımın sıkkın olduğu zamanlar, oraya saklanırdım hep. Kimsenin aklına gelmezdi orası. Şırıl şırıl akan, küçük derenin kenarında, cennetten bir köşeydi sanki. Bir ağacın altına oturdum, türkümü söylemeye başladım. Öyle içlenmişim ki, türküyü nasıl söylüyorum, farkında bile değilim. Gözlerimi kapatarak söylüyorum. Türkü bitip, gözlerimi açınca, karşımda, bana bakan iki adamı gördüm. Çömelmişler, öyle bana bakıyorlar. Hayran hayran bakışları, beni korkuttu. Yerimden kalktım ve gitmek için bahçenin çıkışına doğru giderken, bir tanesi,

“ Bacım ! Korkma bizden. Sesin çok güzel. Seni şöhret yapalım. Türkücü yapalım. “

Demez mi ? Şaşırıp kalmıştım iyice. Nasıl güvenebilirdim. Kim olduklarını bilmediğim, insanlara. O sırada, anam elindeki sopayla, bana doğru gelmez mi ? Anamın dayağı mı ? Yoksa şöhret mi ? Karar verememiştim. O korkuyla, atladım arabaya.

Anam hala arkamdan bağırıyordu. İşte benim, şöhret yolundaki maceramda, bu şekilde başladı. Hiç aklımda yokken, şimdi buralardayım anlayacağınız. Bu yolun sonu nereye gider bilemem ama hala rüyada gibiyim.

“ Beni sizler yarattınız halkım “

“ Şak şak şak “