Bazıları için hayat hala devam ediyor,
gülüyor, eğleniyor, seviniyor...
bazıları içinse hayat tam bir ızdırap,
tam bir acı, tam bir cinnet,
her yerde ağlayış, sızlayış,
özlemiyle inletir dünyayı,
özlemiyle actır hayatın anasını,
karanlığında söyler o şarkıyı,
şiirini gözyaşları oluşturur,
dizeleri acıları, yazılan dörtlüğü şiirle son bulacağını yaşamasından anlar.
keşkeler,ahh demekten, nerde o günler demekten korkar.
hep hayat önünde ezik, yenik diye korkar.
sığınacak bir yer arar, bulr, ama korkar.
hep vefasız insanlar karşısında, önünde, arkasında tanık oldu.
hep ağlayanlar, üzülenler sağnesine tanık oldu.
iyki demedi hiç bir zaman,
hep kırktu vefasız insanlardan.
bir umut istedi onlardan,

bir sığınak, bir yuva istedi allah’tan
yaşamak istedi bu zalim dünyada.
yaşamak istedi, sadece yaşamak...
bir anne kucağı istedi,
bir baba sevgisi istedi
bir kardeş...
bir yuva istedi allah’tan
ama, yok olmadı,
Anası sokaklar,
babası kaldırımlar,
kardeşleri yalnızlık,
yuvası kimsesizlik yaşam oldu.
hayatı ızdırap oldu.
bir tek şey istedi
yaşamak istedi, sevmek istedi, sevilmek
bir sıcak yuva istedi Allah’tan
bir kimsesiz çocuk değil
analı, babalı bir çocuk olmak istedi
keşke demek istemedi, şu zalim dünya
iyiki demek istedi, iyiki,
ama olmadı..!
kendisi çizmediki alnında yazılanları, kendisi çizmedi
vefasız insanlar eziyet çeksinler ona istemedi,
sokak çocuğu olmak istemedi,
o bu hayatı seçmedi, seçemedi ki,
bir umut istedi,
yaşamak, sıcacık bir yuva istedi Allah’tan.
yaşamak istedi, sadece yaşamak...