YASEMİN'E!

• 12 Eylül 2006 Salı 20:21:08

Yaşadığım gerçek bir aşk olmamasına,rağmen onu hep yaşama isteğiylegeçti hayatım.İlk kez tanıştığım ve sadece on dakika geçirdiğim bi kıza bile hemen aşık oldum.Onu sevdiğimi ve onsuz bir an yaşayamayacağımı düşündüm hep.Ardından iki gün geçtiğinde ise başka bir kıza aşık olmuştum!O sevdiğim ve onsuz yaşayamayacağım kişinin yerinbi bir başkası almıştı.Benim arkadaş çevremo kadar çok yoktu aslında.Bi ara liseye gitmeye karar verdim ve bu tam bir sene sürdü...O bir sene içinde yine bu olaylar kendi ütopyalarımda savaşak devam etti,ve bir gün Onunla tanıştım o kadar güzeldi ki bütün okulun gözdesiydi.(lise yıllarında olur ya bir popülerik yarışı işte o en popüleriydi)ve benim serseri ruhumunda prensiydi.Onu da belkiiki gün sonra unutacaktım ama nedense olmadı.Tanıştık ve akabinde çıkmaya hatta birbirimizi sevmeye bile başlamıştık.Beni o kadar çok seviyorduki okuldan kaçacak kadar.derslerine önem veren bi o kadar da çalışkan bi kızdı.Bense gözü ondan başka hiç bir şeyi görmeyen bir serseriydim.O kadar güzel bir beraberliğimiz vardı ki işte bu beni korkutuyordu.O’nunla hep deniz kıyısına gider cebimizdeki son paraları birleştirir bizim deyişimizle köpek öldüren şarabı ve sen sun gazozu alır, hiç değiştirmeden zamanımızı gece yarısında eve dönerdik.O’nun yanındayken sarhoşluğumu belli etmez,O’nu evine bıraktıktan sonra haykırırdım gecelere SEVİYORUM SEVİYORUM SEVİYORUM...Aradan üç ay geçti ve çok uzaklarda olan birinden bahsetmeye başlamıştı.Artık geceleri beraber çıktığımızda şarabı tek içmeye başlamıştım.Çünkü içmek istemiyordu,ve dahasonraları çıkmamaya başladı.
Artık anlamıştım benden soğumuştu.Uzun bir süre onun isteğiyle görüşmemeye karar verdik.Aradan bir iki hafta geçtiğinde ise beni unuttuğunu anlamıştım,artık ne arıyor ne de ben gittiğimde ise ’-evde yok’ deniyordu....
Kendi kendime unuturum demeye yani kendimi kandırmaya başlamıştım.Şimdi ise aradan iki sene geçti ve hala kendimi kandırıyorum galiba.beni soracak olursanız napıyorsun diye her gece onunla gittiğimiz deniz kıyındaki kayanın kendime ait olan köşinde oturup onu düşünüyorum,yine gece yarısını geçirmeden onu evinin önünden geçerek evime gidiyorum.Hala haykırıyorum ’Noolur dön noolur dön diye’...