Ben Sokak Çocuğuyum

• 14 Eylül 2010 Salı 15:03:53

Şu dört direkli köprünün altında açmışım gözlerimi sahipsiz rüzgar sarmış kundağımı yağmurla beslenmişim adımı insanlar koymuş benden habersiz benimsemişim serseri derler, hırsız derler.... derler, anlamam da alınmam da ...hiç fiyakalı dolaşmadım sokaklarda marka satmadım gökyüzü yorganım oldu hep dirseğim yastık alışkınım; kara, yağmura, soğuğa üşümem sıcak dokunur bana özlemem, hiç tanımadığım hisleri istemem varlığını bilmediğim şeyleri kıskanmam hiç kimseyi özenmem halbuki bilmez kimse kendilerinden şanslı olduğumu daha özgür ve daha zengin şu deniz herkesten çok benimdir arkasındaki orman da bütün sokaklar benimdir herkesten çok her simitçi biraz bana çalışır.

Sahi bir annem olmalıydı değil mi Ben dudaklarımda sokakları besteliyorum oysa sahi abi tadı nasıldı anne sütünün anneler nasıl okşardı çocuklarını anne kokusu nasıldır kim bilir Ana ha, bir anne çizebilirmisin benim için karanlığın kar soğuğu parmak uçlarına bir anne ve yanına beni eklermisin abi tıpkı suluboya resimlerdeki gibi sımsıcak Sahi abi senin gözlerini kesmiyor değil mi bir köprünün soğuk, gergin ve karanlık bedeni işte o benim annemdi oysa demirleri saçları duvarları teniydi ah birde küf kokmasa ,sahi sen hiç seyrettin mi aydedeyi bir köprünün altından, Üşüdün mü abi kayan bir yıldıza bakarken, Boşver... Gel boyat istersen ayakkabılarını ben şu ayakkabıların bağcıklarından asılıyorum hayata gel boyat ayakkabılarını, boyatta resmi çıksın dostun, düşmanın tüm kaldırımların sayfa no yok cilt no yok hane no yok yokların varlığında tam göbek bağından hiç yakalandın mı hayata……….

Bir de bir de babam olmalıydı değil mi? Beni dövecek bir babam bile yok biliyor musun? Nasırlı ellerinde şevkat arayacağım bir insan kimbilir, bayramlarda neler alır babalar çocuklarına hiç bilmiyorum yaşamadım ki bayramlarınız da vardı sizin öyle değil mi, arifeleriniz bayramlarda temize çekilen dostluklar vardı hatta bir keresinde duymuştum yeni ayakkabılarını çocuklar yataklarının baş ucunda tutarlarmış oysaki benim bir baş ucum bile yok sonra…. Oysaki ben kırık dökük ıslıklar ısmarlıyorum güneşe ve mehtaba yankısız, bestelenmemiş ve bestelenmeyecek serseri ıslıklar………….

Keşke diyorum bir babam olsaydı belki yeterdi çocuk olurdum eskisi gibi, şımarırdım öylesine boşver abi... Kimin neyine bayram, kimin neyine hediye baba kimin neyine abi sahi senin düşlerin vardır göremediğin rüyanın düşünü kurar mısın hiç Ahmet bir düş görmüş geçenlerde köprü altında tanıştık, soğuk ve geç gelen bir gecede utanırken anlattı, anlatırken utandı. Bir ip bağlamış gökkuşağına, bak ana diyormuş uçurtmamı gördün mü, ya uçurtmamın gölgesinde bilye oynayan çocukları. Ahmet’in düşü işte... Bana düşlerini kiralar mısın abi, bedava boyarım ayakkabılarını, bana düşlerini, düşlerini abi boşver ,boşver abi...
Bak iyi parlayacak bu ayakkabılar, en parlak ayakkabılarınla yürüyeceksin yaşama sen düşünme, sokaklar düşünsün beni, gazete manşetleri, üçüncü sayfa haberleri düşünsün, İsimsiz bir damla gözyaşı düşünsün, sen beni düşünme, düşünme be abi... Nasıl olsa ben, olmayan ayakkabılarımın sıcaklığıyla basıyorum tüm kaldırımlara, Olmasa da anne babası sokakların Sokak çocuğuyum ben, sokak çocuğuyum... Kazanılmadan kaybedilmiş bir geleceğin herhangi bir yerinde, ben sokak çocuğuyum abi, Hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan, bilyelerini rüyalarında unutan,oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran çocuk varya, İşte o benim, o benim abi, o benim abi...
Aslında her çocuktan daha çocuğum canım hiç sıkılmaz buralarda en sevdiğim oyundur köşe kapmaca yalnız da değilimdir yüzlerce kardeşim var benim gibi, bana benzer kimse ayırt edemez bizi birbirimizden hepimizin eli yüzü kirli ve yara bere içindedir her gece toplanmaya başlarız el ayak çekildikten sonra konuşuruz, güleriz, dertleşiriz biraz farklı olsa da herkes kadar biz de umut besleriz hayallerimiz de vardır ayın dolaştığı yerlerde………
Herkes kadar okumuşluğum da vardır her tip insandan bir harf öğrendim insanları en iyi ben tanırım okuldan, öğretmenden anlamam ama bu sokakların mektebini bitirdim bana lazım olanı öğrendim herkes kadar insanım da galiba herkes kadar ben de bazen ağlarım kafam da var, kalbim de severim de, düşünürüm de yalnız ben sokak çocuğuyum sokaklarda yaşamak tek suçum bir gün ben de gideceğim buralardan herkes gibi yalnız biraz sessizce kimseler anlamadan cenazem omuzlar üzerinde gitmeyecek belki belediye kaldıracak gürültüsüzce ağlayanlar olmayacak başucumda bir hayırsever uğramazsa geçerken mezarım da çorak kalacak sonunda benim gibi içimizden kimin gittiği fark edilmeden biri alacaktır yerimi benim aldığım gibi vakit geçmeden evet, ben sokak çocuğuyum bu sokaklarda ne ilk ne de sonuncuyum.
Hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan, Bilyelerini rüyalarında unutan, Ve oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran,Çocuk varya o benim işte, o benim abi...

Nevin Korkmaz 15/10/2008