Adını Sen Koy

• 9 Eylül 2010 Perşembe 08:21:49

Hayat her zaman geçmişin tekrarıymış, bir plağı tekrar dinlemek, aynı filme gitmek, aynı sokaktan geçmek gibi vs….. kanserin kapımızı çaldığı ilk günlerdeydi,
İlkokul 3’e gidiyordum, Annem “kanserim” diyordu. Bilmediğim ismini dahi duymadığım çocuk ruhumda derin yaralar açıp kurtulmayı bilemeyeceğim gizli sinsi bir düşmandı,

Annemin ameliyatını dün gibi hatırlıyorum, hele babama demlediğim tuzlu çayı, şaşırmayın, annemin suya tuz atarak kaynattığını düşündüğüm için bende o şekilde demlemiştim çayı ve babam o tuzlu çayı hiç sesi çıkmadan içmişti.

Yapılan operasyonlar, şualar kemoterapilerde fayda etmedi ve kansere ilk kurban annemdi, bu düşmanıma kaptırdığım ilk candı, çocuk ruhumda fırtınalar yaratırken kanser canavarı babamı da annemden onbeş gün sonra aldı benden,
Hayatın o yorgun merdivenlerinde mücadelemin hafifleyip kendimi güçlü hissettiğim bir anda eski düşmanım bu kez beni ziyarete geldi,
İnsan başına geleceği önceden bilse çıldırırmış, inanmazmış önce, sonra kalakalırmış dante gibi, her şey emanete döner dünyaya misafir olurmuşsun. Ağaçlar kuşlar kainat yabancı geliyor artık, hedefleri kısaldı ufuk çizgimin, her yanım kara bulutlarla kaplandı; kulağımı patlatan müzik bile düşüncelerimi dağıtmaya yetmiyor.

O sinsi düşmanım yine sahnede ve skor tablosu hala 2 – 0 benden aldığın can iki bense çaresiz bakıyorum sana oysa sen bağrımda gizlenip aylarca habersiz yaşamışsın, elime geldiğinde tarih geçmişe döndü, yapılan araştırmalar patoloji raporları ve sen yine başroldesin, acıyan bakışlar canımı yakıyor artık kuş cıvıltıları, insan kahkahaları kainatın sesi sustu tek duyduğum ses saatin tik takları ve ilerleyen zaman …….
Şimdi daha iyi anlıyorum annemi, neden bu kadar üzgün ve ağlamaklı derdim, oysa değil ağlamak kimsenin olmadığı bir dağa çıkıp avaz avaz bağıra çağıra ağlamak istiyorum.

Ebru Gündeş’in şarkısını mırıldanır oldum, ne kadarda beni anlatıyormuş,
“Bir daha bu yolları aynı hevesle yürürmüyüm
Kim bilir ne bekliyor kalırmıyım ölürmüyüm
Ne malum dünya gözüyle bir daha görürmüyüm”

Koca bir ömür geçmiş gibiyim oysa bir hafta içinde bu kadar çok şey yaşayınca cümlenin neresinden girişeceğini bilemiyormuş..Düşünüyorum da ben bu kadar acizmiydim, kendime acıyan hale geldim, niye bu kabustan uyanamıyorum, çimdik atıyorum kendime ama canım yanmasına rağmen kabusumun içinden çıkamaz oldum.

Her şeye zırlayan şımarık çocuklar gibi durup dururken ağlıyorum, aslında kendime ağlıyorum, boğazıma dizilip söyleyemediğim isteklerim varmış, yapmak isteyip de yaşayamadığım çocukluğuma bile ağlıyorum oysa zaman ağlama değil mücadele zamanı büyük bir maç bekliyor beni, geçmişte eşitleyemediğim acısını içimde yaşadığım mağlubiyetle bitirdiğim bir skor, özet olarak artık ben bir kanser hastasıyım.. zaman maçı kazanma zamanı ya da şöyle söylemek daha doğrudur; “artık ben kanser ile mücadele eden biriyim.”
Veeee maçın skorunu 2-1’e çıkarmaya yemin etmiş biriyim………………………….

Nevin KORKMAZ
02/09/2010