Mutsuzluk Arkadan Bakınca

• 30 Eylül 2007 Pazar 01:37:53

Anlık baktığım ve sonsuzluğun geçişleriydi senin benle yaşamışlığın.Hangi düşe sarıldıysak

biliyorduk yine kaybedeceğiz.Yüzleşmeydi hayatımız.Sonra bizden olanları gördük kimi

zaman acıdık onlara kimi zaman onlar bize.Böyle sıkıcımıydı hayat?...

Nasıl bir özgürlük varki içimizde rahat bırakmıyor ne rüyalarımızı nede derİnliği.Anla,

yeryüzüne sürgün edası kaplamış gözleri.Önüne geçilmez ama biz istemedik.Soğuk

davranışlarımızı anlardık sonra sigara konuşmalarımız gelirdi.Ve yine başlardı hayat.

Ben yoksul derdim,özenmezdim ve senide yoksu(n)l isterdim.Burjuva bize el değildi

sevgili,onları sevgisi sadece bir gemiydi.Taşındıkça içinde ve yerinde kaybolan bir

gemi.Denizde yolunu kaybetmiş ve bize üst’den bakan bir gemi.Ruh gelirdi mutsuzluğu

çözemezdim herseferinde ve anlardım ruhumun bedenimde temizleyemediği haz’ın

mutsuzluğunu.Yaşadık ve yaşadıkça yüzleşiyor insan kaybetsede gerçekle...

Rüyalar girdi dünyama,melekleride onlar çağırdı yaşamıma.O düş kadınıa inandım,yolumu

ona doğrulttum.Tam o anda çocukluğumdan insanlar(sevdiklerim)ölmeye başladı.Nedendir

bileme.Neden ölürler ki(çocukca ama ) sorgularım.Acılar birikti hep kimseden istemeyecek

kadar çoğaldı,bende ölüm düşündüm,kayalıklarda sesler duyulmazdı yada doğduğum yerde

bitirmek mi daha kalıcı...

Öldür dedim ben ama öldürmedi,sen isyan ettin demedi,bir güzelliğini sundu bana,ruh’a

yakın temizleniş son anlarına kadar hissettim onu evet göçüyordum bu

dünyadan,mutsuzluk arkadan bakınca üzülür ve yine geri dönerdim.Ne zaman sevgili

senin yanında olsam.

Artık daha iyi anlıyorum ben saf kalabilmek için mutsuzluğu seçtim,bana geleceği

gösteren temizlenen ruhumdu ve karanlığa batmaması gerekirdi.Eğer yine başlarsak

sevgili yanıma yaklaşırsın ama bana aşk deme ben hala seni seviyorum.Kolay unutamazsam

seni öldürürüm bir çocukluk gecesi.Uçarız her diyarın insanlarına ama yaklaş fakat aşık

olma bana.Ben kolay unutamıyorum...