Ey Hayat!

• 3 Eylül 2010 Cuma 20:57:11

Yine çoğaldı yalnızlık.
Yalnızlık nasıl çoğalır?
Yine çoğaldı hüzün, yine özlemlerim...
Evet bir yer var çook uzakta,bir türlü varamadığım, yetişemediğim...
Ben hep koşup, bir arpa boyu yol gidemeyenlerdenim.
Bir yer var !
Bende biliyorum, epeyce yaklaşamıyorum...
Kah anlatıyor Kah anlatamıyorum.
Koşuyorum, koşuyorum soluğum kesiliyor yinede olmuyor,
hala aynı yerde sayıyorum.
Kanıksıyorum artık kandıramadığım ruhumu..
Kana kana içiyorum damarlarımdaki kederi.
İnsan ötesindekinden kaçamıyor ne tuhaf!
Bir ben lazımken beni tamamlamaya, ben hala yarım, ben hala ham!
Sordum kıyılarına evrenin, ben kimim, neredeyim ve nereye gitmekteyim?
Götürür mü beni bu dalgalar aradığım limana?
Kaldı ki aradığımdan bile pek de emin değilim.
Beni çok yordun,hırpaladın ey hayat!
Öyle ise şimdi bu sukunet niye?
Bu kendinden emin ruhaniyetinin nedir sebebi?
Ben açmadım sana hiç bir yolu,hiç bir adresi!
Beni harap edip sonra da arkanı dönüp gidemezsin!
Beni bana,beni sana,beni bu çelişkiler ortasına,
bu bilinmezliğe, yığınla soru varken aklımda,bırakıp gidemezsin!
Yoruldum artık ey hayat!
Hergün bulmacalar çözmekten,
labirentler de gezinmekten,
oksijenler içinde nefesimin kesilmesinden çok yoruldum hayat!
Bul bir çare,gelmezsem namerdim

fulya...!
mart/2010