İnsanlar şehirlere benzer... Bazıları soğuk kendi içinde kalabalık; bazıları sıcak, her geleni benimser. Her yeni şehir bir şeyler alır ve verir o kişilere. İstanbul örneğin... Yalnızlaştırır insanı, gezdirirken semtlerinde. İş hayatı, trafik ve güzel manzaralar. Birbirine tezat, birbirinden uzak. Her tat vardır içinde. Muhabbetleri çoğaltır yazları, kışları ise uzaklaştırır insanları. İnsanlar yorgun ve bitkindir bu şehirde. Hep bir yaşam sıkıntısı. Ankara’ ya gelelim. İlk başları soğuktur insanlar, yol tarif etmekten aciz. Sonra tanırsın aslında, içten içe mutludur. Yolları yakındır birbirine, merkezleri keskin. İnsanlar kesişir, bu merkezlerde karşılaşırlar. Bazen karışıktır siyasetten bazen de durgun, ıssız. Kışları bembeyaz ve soğuktur, içini soğutur insanların,davranışlarını. Yazları ise daha beter, sımsıcak sabahları soğuk üşütücü geceler izler. Dengesizdir yani, yaşayanlarını da dengesizleştirir. Ama kendi içinde arkadaş canlısıdır. Özletir kendini, büyütür bu kişileri, yaşamı öğretir. Bilmezler Ankara’ yı bu kadar sevdiklerini, bazen de gizlerler başkalarından.

Her şehir etkiler yaşayanlarını. Arkadaşlarından çok daha fazla, çok daha etkili. Bazen içindeki insanlar da neden olur buna, ayrılıklar. Eğer iki şehirdeyse hayatınız, hep bir yarımdır, hep eksik. Bir yanınız burdayken, bir yanınız diğerindedir. Alışılmaya çalışılır, bazen ilişkilendirilir. Ama yetmez o insanların gücü gerçekten sevilmezse yürümez. Farklı şehirler, farklılaştırır insanları, değiştirir. Sonuçta her şehir bir şeyler katmaz mı kişilere, iyi ya da kötü?

Fırat Baki
15/09/2009