hayalimin tuvalinde senden kalan tek resim,hasta ve yorgun bir yüz.
ve kulağımda inleyen bir nefes...

insan sevdiği birinin ölümünü ister mi? acı çektiğini gördükçe istiyordum sanki. suçluluk duygusu bir mengene gibi sıkıyordu ruhumu...

bir hastane odasında başına geçirilen kocaman bir aletin sıkıntısı ile bakan yorgun,bitkin ama sabırlı gözlerin...içime birer çivi gibi saplanan boncuk gözlerin.

ve yoğun bakımda sana yedirdiğim son yemek. ağzını bir kuş yavrusu gibi açıp’ ver ’deyişin daha dün gibi...nakış nakış işlenmiş dimağıma,iplik iplik sökülüyor zamanın acımasız tezgahında...

o yaşama isteğin,o hayata tutunuşun...ahh birazda bana miras kalsaydı.

ve son gün
ve acının bitişi
ve başka bir acının başlangıcı

bir ölüye ilk dokunuşum...
tertemiz yıkadık seni,en yakın arkadaşın saçına kına bile yaktı.bir kızı gelinliğe hazırlar gibi hazırladık. bembeyaz kefenine sardığımızda yüzüne baktım...bu kadar huzurlu görmemiştim yüzünü uzuuun zamandır.

düğününde bile olmayan büyük bir konvoyla götürdük ebedi mekanına...

uzaktan baktım toprağa verirlerken seni
uğurlar olsun
uğurlar olsun

gelin gibi uğurladık seni ANNEM

düğünsüz bir gelin...

umarım şeb-i aruzun olmuştur kabrinde ilk gecen...