Tembel diye yerin dibine batırılan cırcırböceği çoktan sustu.
Sesinden dalgaların tanıdığım sahili yalamakta olduğunu hayal edebiliyorum.
Aynı sahile açıyı sağlamış Ay’ın ışıkları uzanıyor ve birkaç gündür gözlediğim yakamozlar, kıpır kıpır sahile kadar uzanıyor.
Bahçedeki armut ağacının dalları, ayışığında parlayan meyvelerini toprağa silkeleyecek gibi.
Cılız köklü asma, balkona doğru ellerimi tutmak istiyormuşçasına uzanıyor.
Palmiye, yelpaze görevini üstlenmemiş bu gece, tersten vuran ayışığında uzak doğunun egzotik sahillerini anımsatıyor. İçimde bir arzu uyanıyor ve ben, deklanşöre basma ihtiyacı hissediyorum.
Dalgaların hışırtısı bir dua sesine benziyor ve ben de ona eşlik edip, El-Bâri’ye şükrediyorum.
Ay, acelesiz sağa kayıyor ve ezan sesi dalgaları susturuyor. Ezan biter bitmez bülbüller, arkasından serçeler selamlaşıyor. Kırlangıçlar, bulutsuz, masmavi gökyüzünde oynak bir imza gibiler.
Güneş, Gerze sırtlarını altın sarısına boyuyor.

Sanal gazetelerimi açıyorum tek tek.
Siyasîler başta olmak üzere trafik canavarları, insan kasapları, yasaklara uzanan eller.

İlk dolmuş sakin sakin yanaşıyor durağa.
Alelacele giyiniyorum.
Şoförün yüzünden mutlu olduğu okunuyor; dostça selamlaşıyoruz.
Elinde kırmızı bir dosya olan yolcu, heryer boş olduğu halde hayırlı sabahlar dileyip, yanıma oturuyor.
Elindeki kırmızı dosyayı açıp:
“- Ömer Bey’in gazetesinde yazıyorsunuz; sizi tanıyorum,” diyor.
Bey, Ömer Yılmaz’dan övgüyle bahsederken Yılmaz Torna’nın tanıtım kitabını tek tek açıyoruz. Başarı, başarı…
Gurbete çıkmış başarılı işadamlarımızın Sinop’un çevreye ulaşımı kolaylaştıkça Sinop’a da yatırım yapabilecekleri kanaatinde birleşiyoruz.

Şehre giriyoruz.
Etrafta ne pet, ne plastik, ne de karton atıkları var.
Esnaf işyerinin önünü ıslatıyor.
Şoför, yaya geçidinde bekleyen kalabalık için duruyor, onların geçmesini bekliyor.
Sinop, ışıl ışıl.
İnsanlar ışıl ışıl ve gülümsüyorlar.
Ve ben bu ince belli kızla üzerinde yaşayanları seviyorum.