Sus artık yeter çektiklerim.. söyletmekte zorla söyletme nolur..
Yazmak istemiyorum çünkü her kelimde sen çıkıyosun.. her cümleyi sana bağlıyorum. Ve bu sefer korkuyorum. Bu başka sen başkasın diğerleri gibi değilsin. Yazarsam yazdıkça büyüsün diye korkuyorum. Korktukça bir adım daha yaklaşıyorum. Ve her seferin de durmak için o kadar zorlanıyorum ki bilemezsin.. bir an gelirde durmazsam susamazsam diye çok korkuyorum.
Yine yazıyorum yine seni anlatıyorum beyaz sayfalarıma.. ama bu sayfanın da sonu diğerleri gibi olucak biliyorum. Bittiğinde buruşturup atılıcak.hep yaptığım gibi.
Bazen bırak kalsın diyorum içimden. Dursun işe bir kenarda ne zararı varki, orda durmaktan tekrar okumanı beklemekten başka.. bu kadar basit değil.. ya sana yazdıklarım çoğalırsa ya çıkamazsam işin içinden.. büyürse içimde ki acı daha fazla yakarsa beni. İşte o zman dayanama gelirim sana yazdıklarımla .. yalnız geririmm de sen de ne bulurum bilmiyorum.. bilsem kendimi bulacağımı hiç durmam.. ya yoksam ya ben yoksam kalbinin en hücra köşesin de bile.. bu olmaz işte buna dayanamam.. bunu bilerek yapamam, ayakta durmaya güçüm kalmaz o yüzden yazmayı bitirdiğimde yine gidicek bbu sayfa.. diğerlerinin yanına.. yarın sabah sanki yeniden sevmeye başlamış gibi uyanıcam.. tıpkı uyandığım diğer sabahlar gibi.. sen den uzaklaşmak için çabalıycam. Atmaya çalışıcam seni yüreğimden yapamıyacağımı bile bile deniycem. Olmayacak ama deniycem..