Küçük bir ışık aydınlatıyor odayı. Her şeyin gölgesi vuruyor turuncu duvarlara. Bir gölgeye saklandığını sanan kelebek son uykusunu geçiriyor tasasız.
Bir şiir söylüyor dilim; saatin gece yarısını üç çeyrek parçaya ayırdığı vakit. Akreple yelkovanın sakin bir kıyıda söyleştiği o an, kirpiklerim ellerime ilerliyor, hızları sabit.
Bir avuç çözülemeyen his kırıntısı katılıyor sabaha karşı yapılan ekmeğin hamuruna ve başlıyor fırıncı taze kokulu sanatına.
Kolonlar, tüneller açıyor özlem duygusunun gizli kapısına giden. O kırmızı gondola biniyor, renk körü yüreklerden gökkuşağını görmeyi hak eden.
Sonra göz bebeklerim küçülüyor, gecenin kuş bakışı seyrindeyken. Kanatlı bir ressam yansıyor gözlerimin aynasına ve başlıyor sihirli tablosuna.
Zaman, akreple yelkovanı görev başına çağırıyor yeniden. Ressam da bitiriyor resmini, çıkardığı boyalarla en derinden. En güzel resmine yolculuk ediyorum bilmeden.
İşte o en güzel resmindeyim bu gece… Yolculuğun en tatlı yerinde bitireyim izlemeyi de onu örteyim üstüme.
Bırak da veda etmeyelim bu gece… Geçiştirelim öylece; izi kalsın kapanınca gözlerimizde…