ANNELİK İKLİMİ

• 22 Ağustos 2010 Pazar 13:58:56

Tan yerinin çatırdaması ve bir kısrağın doğum sancısı...Olanlar olacakların nişancısı...Göklerin yarılması sonucu güneşin doğuşu...Tohumun kabuğunu yarıp çıkması...Bir ışığın gökteki rayihası ve her tarafı ısıtması...İşte bu bir annenin şefkatinin göklere yansıması...
Anne konusuna ne zaman değinsem parmaklarımın ucundan başlayan bir titreme alır beni...Ellerim buz kesilir yüreğimin sıcaklığına isyan edercesine...Nasıl ki ellerin soğuk olması içerdeki ateşin yüksekliğini gösteren bir ibredir; işte böyle bir şey anne sevgisi...İnsanın bedeninden çok içini, yani yüreğini ısıtır.Anne sevgisinden soluklanan benizler bir başka renk alır, onun gözlerindeki ışıltıyı sezen yürekler bir başka bakar dünyaya,; umutla, neşeyle ve de en önemlisi şefkatle...Onun şefkati sadece gölgesi altındaki yavrularını değil, sıcak yorganının altında dahi yüreği titreyen eksik nefeslileri çepeçevre saran ve tek nefes haline dönüştüren bir soluktur anne şefkati...Gözlerinde fer kalmamışların tek ışığı, sözcükleri tüketmişlerin tek sözcüğü, yitik kalmışların ilk ve son parçası, atacak hiçbir adımı kalmamış, son basmağa gelmişlerin önüne serilen nurdan bir merdivendir anne şefkati...
Onun ikliminde bulunmak ne büyük bir lütuf, onun iklimi olmadan dört mevsim de küsuf...Öyle bir iklim ki yazı da barındırır kışı da; baharı da sonbaharı da...Bir yanında çiçekler açar, tohumlar saçar; diğer bir yanında fırtınalar kopar.İlk bakışta dokunsan ağlayacak kadar kırılgan; içini aç bak bütün dünyaya meydan okuyacak bir umman...Onun iklimi tek iklim, ne üşürsün ne de terlersin...
Annenin bakışları...Hiçbir ayrıntıyı kaçırmayan, dokunduğu her boşluğu dolduran bakışları...
Bütün sözcükler onun, ona her hak mahfuz...O yeter ki konuşsun, hiç susmasın, dünyanın geleceği için susmasın.Savaşa inat barış için, siyaha inat beyaz için, bencilliğe inat soyu tükenmeyen fedakarlıklar için konuşsun...Konuşsun ki gönüller ses duysun, bütün zerreler onunla doysun...

Zeynep SAYGI[ italik ]