Zulüm en çok çekindiğim telaffuzu bile hoşuma gitmeyen bir kelimedir. Kişinin hak ettiklerini az görüp başkalarının hakkını gasbetmeye çalışması en büyük zulümlerdendir. Kendi hürriyetimizi kullanmayı ve onu benliğimizde özümsetmeyi seçmeyiz de, başkalarını görür onun hakkına göz dikeriz, ya da hürriyetini sorgularız. Tarihte çok dehriler gelmiş hem kendine hem, çevresine zulmetmişlerdir. Yığınların hürriyetini kendi hakkı gibi kullanmışlar. Mallarını kendi tasarrufu saymışlar.
şu hadisi şerifi duyduğumuzda içimize çöküyor ağırlığı,’’ kadı zulmetmedikçe, Allah Teâla hazretleri onunla birliktedir. Zulme yer verdiği zaman onu terk eder, artık şeytan onunla beraber olur.’’

Nasıl insanın kendi sınırlarını aşıp, başkalarının sınırına girince, hak gaspı oluyorsa; Allahın sınırlarını ihlal de bir yerde insanın kendi kendine zülümdür.’’Kim Allah’ sınırlarını aşarsa, şüphesiz kendine zulmetmiş olur.’’ Ayette de görüldüğü veçhile; Sınırların aşılması zulmü getiriyor.

Musa peygamber:’’Rabbim! Şüphesiz ben nefsime zulmettim.’’ ’’Beni affet ‘’buyuruyor. Bunun gibi Havva anamızın ve Âdem atamızın yasak meyveyi yemesi de kişinin kendi kendine zulmünü gösterir. Musa peygamberin kendine inanan insanlara söylediği :’’Siz buzağıya tapmakla kendinize zulmettiniz’’ifadesi çok önemli bir ayraçtır. Kişinin kendi kendine zulüm konusunda.

Haddi aşmak bir nevi kişinin nefsine zulmüdür. Durum böyleyken; Peygamberimizin: Nefsinize zulmetmeyiniz hadisi unutulmamalıdır. Emanet edilen bütün varlığımızın üzerimizde bir hakkı vardır. Her azanın hakkını kendisine vermek gerekir verilmediği an kendimize zulmederiz.’’İşleyene, dünyadayken çarçabuk gelen ceza zulümdür.

Allah kimseye zulmetmez severek yarattığına neden zulüm etsin. Zulmü kişi kendi kazanır.
Kelamı kibar:

Kuluna zulmeder mi mevlası
Kulun çektiği kendi belası.
=================================AR=====================================