Yerinden, isteksizce kalktı..Başı, çatlayacak gibi ağrıyordu, aldığı ilaçların tesiri ile sersem gibiydi..Bu kadar sakinleştirici almasına rağmen, hala beyni, hiçbir kareyi unutmuyordu..Bir an koridordaki aynada kendisini gördü..ürktü..niye ürküyordu ki? Bu kadar ağır acıyı, kim kaldırabilirdi?.. Saçları bir gecede bembeyaz olmuş, sanki yaşlı bir kadın, bedenini örtmüştü..

Nasıl bir düzendi bu böyle? Neden, insanlar mutluluğu yakaladım derken, bir gecede hayatları kabusa dönüyordu? Bir beden hayata gözlerini açarken, kaç beden toprak oluyordu? Gözlerini kapattı..Belki bu yaşadıkları rüyaydı..Allahım! Ne olur rüya olsun..Bu düşünceler içersindeyken, bebeğin ağlamasıyla kendine geldi..Gözlerini açtı...Kabus devam ediyordu..Allah’a isyan etti..

Bebeği, yatağından aldı, başını sıvazlamak..yüzünü koklamak..minik ellerine dokunmak istedi..Hiçbirini yapamadı..İçinde hiçbir sevgi tohumu kalmamıştı..Bundan sonra, bu çocuğa, ne verebilirdi ki?..Daha kırk günlük bebeğe süt bile veremiyor, üzüntüden kesilen sütünün yerine hazır süte başlamışlardı..Bebek, sanki annesinin üzüntüsünü anlamış, ağlamayı kesip gülücükler dağıtmaya başlamıştı..Ama anne, göremedi bile..Bir robot gibi, biberonu bebeğin ağzına dayadı..Nasıl büyüyecekti bu bebek? Ya Tanrı, onu da elinden alırsa..evet..evet..bağlanmamalıydı bu bebeğe..zaten bu bebek olmasa idi..o da onlarla gidecekti..kırk günlük bebek, bırakılmaz, onun da henüz seyehat edecek hali yok..gidemezsin..diyen eşine..hayır, ben de gideceğim..diye diretememişti"..Oysa o kadar çok istiyordu ki onlarla birlikte olmak..Genç kadın yine düşüncelere daldı..

Bu düşünceler onu..on gün öncesine götürdü...


Devam edecek..