Gölgeye Sığınanlar

• 16 Ağustos 2010 Pazartesi 08:12:19

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Bir kız çocuğuyum şimdi. Anıları az, hayalleri çok bir kız çocuğuyum. Yanımda arkadaşım
oturuyor. Gökyüzü masmavi. Kara bulutlar eylülde dönmek üzere çekip gitmişler.
Bembeyaz bulutlar raks ediyorlar çeşit çeşit şekillere girerek. Onları bir şeylere
benzetmek ve şekilden şekile girmelerini seyretmek bizim görevimiz. Bazen bir a oluyor
içlerinden herhangi biri sırtına asla binemeyeceğimiz. Bazen kalbe dönüşüyor başkası.
Bizde bir insafsız tarafından kırılıverecekmiş hissi uyandırıyor. Eni konu hüzünleniyoruz o
zaman. Adama, kadına dönüşebiliyorlar. Çocuk olabiliyorlar. Kedi, tavuk, kuzu yada kurt…
Çocukluğumda en çok sevdiğim oyunlardan biriydi kuşkusuz bulutların halden hale
dönüşmelerini seyre dalıp hayaller kurmak onlar üstüne. Gerçi hâlâ çok severim bu eski bir
dostu anımsatan oyunu.
Arkadaşım birden bire haykırıyor bambaşka bir şey keşfetmenin verdiği ilhamla:

- Baksana, şu bulutlar develere benzemiyor mu? Sanki arka arkaya düşmüşler.
Yolculuğa çıkmışlar. Bak bak şu da sahipleri. Nereye gidiyorlar acaba?

- Ne bileyim ben kızım! Dur soralım. Belki söylerler.

yaz tatili. Ne tatlı, ne hülyalı günler vaad eder kendisini bütün kış bekleyenlere. Biz de
çok mutluyuz bütün çocuklar gibi. Tatil günleri bizim için deniz, kum ve sahil eğlenceleri
anlamına gelmese de bambaşka rahiyası, bambaşka tılsımı olan günler. Doya doya oyun
oynamak, okula yetişemeyeceğim korkusuna kapılmadan geç saatlere kadar uyumak,
kısıtlı da olsa neşeli bir özgürlüğün saltanatını sürmek güzel olmaz mı hiç? Hele bir de hava
karardığı halde sokağa çıkabilmek yok mu? Ömre bedel.

Akşam yemekleri yendikten sonra cesur bir arkadaşımız sokağa atardı kendini. Diğerleri
de tek tek sökün ederlerdi onun ardından mutluluğun ve keyfin yaşadığı bu mekâna. Eve
çağırılmak hüzünle eş anlamlıydı yorulmak nedir bilmeyen açlığı ve susuzluğu unutan bizler
için. Hain bir ses, genellikle artık büyüdüğü için sokak oyunları yasak edilmiş bir ablanın
sesi:

- Babam çağırıyor. Hadi artık gir içeri. Valla çok kızdı

- Tamam tamam iki dakka sonra, hele oyun bitsin. Gelirim.

Oysa oyun asla bitmezdi. Birileri bizi zorla ve tekrar tekrar eve çağırmasa oyun mahşere
kadar sürerdi.

Hızlı bir şekilde, teker teker sokak boşalırdı isyanlarla, sokağın şekerden tadına
doyamadan. Evlerimize çekilirdik yarın oynayacağımız oyunların hayallerine dalarak.

Annem ve babam aynı işte çalışırlardı. Sabahları biz uyurken birlikte yola koyulurlar,
akşamları kapımızın önünde oyun oynarken bulurlardı bizi. Uslu çocuklardık vesselam.
Küçücük civcivlerin yemlerinin etrafında dolanmaları, annelerinin peşlerinden
ayrılmamaları gibi biz de kapımızın önünde oyun oynar, babaannemizin etrafında
geçirirdik bütün bir günü. Peki ya ninem olmasaydı kim bakardı bize annem evde yokken?
Nasıl hayırla yad etmeyeyim hain bir kurşunla can veren eşinin yasını ömür boyu tutan bu
Anadolu kadınını? Yunus Emre’nin ilahilerini de ilk ondan dinlemiştim. Dedemin ruhunun
cennette bir Tuğba dalına konduğunu ve kendisini beklediğini söylerdi hep bize. Ruhun bir
kuşa benzetilmesi, ölümün uçup başka bir âleme gitmekle açıklanması hoşuma
giderdi. “Demek babaannem de bir gün uçup gidecek.” derdim. Çocuk kalbime korku
düşerdi o zaman. Kim bakacaktı babaannem dedemin yanına giderse bize? Annemin ve
babamın aynı akıbete erecekleri takılırdı aklıma sonra da. Bizler melali küçücük yaşlarda
öğrenirdik o zamanlar.
İnsan geçmişe baktığında çok söz ediyor ister istemez. Oysa küçük bir kızdım ben. Anıları
az, hayalleri çok bir kız çocuğuydum. Yanımda arkadaşım oturuyordu. İkimiz gökyüzüne
bakıp bulutlara ad takıyorduk. Onları kervana dönüştürüp yolculuğa çıkarıyorduk. Üstelik
nereye gittiklerini bilmeden… Sorsak acaba gerçekten söylerler miydi gittikleri ülkeyi? Ya
da böyle bir ülke var mıydı maddeler âleminde? Belki de onlar da babaannemin dedemin
gittiği diyarlara gidiyorlardı. Kim bilir? O yaşta hiç aklıma gelmeyen şimdi kafamı fazlaca
kurcalayan bir şey var. Kendimin de bir yolcu olduğum fikrine kapılmamıştım henüz.

Çocukluğumun ikinci perdesinin, ilk gençliğimin bütün sahnelerinin geçtiği evin üstünde
oturuyorduk arkadaşımla. Bir duvarın gölgesine sığınmıştık. Sıcaktan böyle koruyorduk
kendimizi. Güneş bütün ihtişamıyla taşları yakıyordu. Yalın ayak yere basmak ne mümkün.

Birden bire arkadaşıma dönüp sordum:

- Sen Gelin Cadısı diye bir şey duydun mu?

- Ne, Gelin Cadısı mı? Hayır, hiç duymadım.

- Gerçekten mi duymadın? Ben görmüştüm bile. Korkunç bir şeydi. Sürekli
gelinlikle sokaklarda dolanır gördüğü her çocuğa musallat olur. Çok tehlikeli ve
saldırgandır. İyi ki görmemişsin.

Oysa ben de görmemiştim böyle bir yaratığı. O anda tamamen kafadan uyduruyordum. Ya
da önceden dinlediğim bir masalın kahramanıydı. Kimden dinlediğimi ve öyküsünü hiç
hatırlamıyordum üstelik. Nerden gelmişti bu uydurma kadın aklıma bilmem. Fakat
arkadaşımın gözleri fal taşı gibi açılmıştı bile. Artık yalana devam etmek zorundaydım.

- Gelin Cadısı çok güzel bir kızmış önceleri. Fakat biraz kötü kalpliymiş.
Arkadaşlarını kıskanır, en güzel en sevilen kız olmak istermiş. Bu yüzden hiçbir arkadaşı
sevmezmiş onu. Hep yapayalnız dolaşırmış sokaklarda. Bir gün bir delikanlıya âşık olmuş.
Hem de delicesine. Fakat delikanlı bu kızı hiç sevmemiş. Bir erkek bu kadar güzel bir kızı
neden sevmez ki anlamıyorum doğrusu.

- Kötü kalpliymiş dedin ya! Belki de çocuk bu yüzden sevmemiştir kızı.

- Canım nereden bilecek kötü kalpli olduğunu? Alnında mı yazıyor? Ben erkek
olsaydım bir kızı görür görmez gönlümü verirdim ona herhalde. Kötü kalpli olduğunu henüz
anlayamadan âşık olurdum hemencecik. Sonra da iş işten geçerdi. Çoktan büyüsüne
kapılmış olurdum.

- Dua et ki erkek değilsin. Eee sonra ne olmuş o kıza?

Eyvah! Ne uyduracaktım şimdi? Böyle bir kız yoktu ki macerası olsun. Arkadaşımın meraklı
gözleri hikâyemi devam ettirmeye zorluyordu beni.

- Delikanlı sevdiği kızla evlenmiş. Gelin Cadısı da üzüntüsünden deli olmuş.
Ömrü boyunca bir gelinlikle sokaklarda dolaşmış. Fakat hiçbir zaman gölgeye
yanaşmıyormuş. En sıcak günlerde bile güneşin altındaymış. Gölgeden hep kaçıyormuş
anlayacağın.

- Allah Allah! Peki neden?

Gerçekten de neden? Bir insan gölgeden ve serinlikten kaçar mı hiç? Deli bile olsa
güneşten rahatsız olup gölgeye sığınmaz mı? Hadi bakalım. Ayıkla şimdi pirincin taşını.

- Haa, neden mi gölgeden kaçıyormuş?

- Evet, neden?

- Delikanlı, Gelin Cadısı’na onu hiçbir zaman sevmediğini bir ağacın gölgesinde
söylemiş de ondan.

- Ayy yazık gerçekten de çok kötü bir şey. Peki sonra ne olmuş Gelin Cadısı’na?

- Gelin Cadısı gölgeden kaça kaça Mecnun gibi yıllarca yaşamış. Bir gün sıcak
bir yaz gününde bir parça serinliğe hasret ölüp gitmiş. Ölüp gidince çilesi bitse bari. Bir
hayalet olmuş küçük çocuklara saldırıp onları korkutuyormuş. Ben de bir gün gördüm onu.
Çok korktum. Hemen gölgeye kaçtım. Güneşin altında biraz bekleyip gitti. Gitmese ne
yapardım bilmem.

Arkadaşım korkup ağlamaya başladı. İşin ilginç yanı kendi uydurduğum hayaletten kendim
de korktum. Neyse ki gölgede oturuyorduk. Gelin Cadısı gelse bile bize yanaşamazdı.
Artık korkudan ne gökyüzüne bakabiliyorduk ne de bulutları seyredebiliyorduk. Ağlaya
ağlaya Gelin Cadısı’nın hayaletiyle savaşıyorduk. Güneş de o gün bizim düşmanımızdı.
Sığındığımız gölgeyi gitgide küçültür müydü yoksa?

Gürültülü bir şekilde ağlamayı oldum bittim sevmemişimdir. Ağladığımda kimseyi rahatsız
etmek istemem doğrusu. Fakat Gelin Cadısı’ndan o kadar çok korkmuştum ki
arkadaşımdan daha gürültülü ağlıyordum. İyi ki feryat figan etmişiz. Sesimizi bir
komşumuz duymuş bizi sığındığımız gölgeden ve Gelin Cadısı’nın hayaletinden kurtarmıştı.

Arkadaşım adını ilk defa duyduğu bir hayaletten korkmakta haklıydı. Peki ya ben? Kendi
uydurduğum hayaletten korkmakla masum suçumun cezasını çekmiştim elbette. Tıpkı
hiçbir suçumun gizli kalmadığı, her defasında yakalanıp fazlasıyla gözyaşı döktüğüm gibi.