BİR İSTİSNA ÖĞRETMEN



Öykülerimi okuyanlar,öğretmenlere ne kadar değer verdiğimi bilirler.Ömrüm boyunca kim-
seden görmediğim iyiliği,sevgiyi,şevkati hep onlardan gördüm.Kendim de hep,öğret-
men olmak istedim ama kısmet olmadı.Hayatıma başkaları yön vermeye kalktı ve öğretmen
lerin az maaş aldıklarını,benim de başarılı bir öğrenci olduğum için,ille de mühendis olmam
gerektiğini dayattılar.Sonunda,sağolsunlar beni kaldırım mühendisi ettiler..

Pendik Lisesi Orta kısım 3.sınıftayım.Kurtköy’de babamla birlikte kahve köşesinde yaşıyo-
ruz.Ben seyyar sinemacıların yanında leblebi çekirdek satıyor,bir taraftan da onlara yar-
dım edip çıraklık yapıyorum.

Çok çalışkan bir öğrenciyim.Kahve köşesinde bile derslerime çalışmadan okula gitmem.Ne
var ki üstüme başıma pek iyi bakamıyorum.Biraz görgü kısmetsizliği,biraz da kahvedeki
imkanlar böyle.

Soğuk bir kış günü.Okul öğleden sonra başlıyor.Kurtköy’den en az iki saat önceden geliyo-
ruz.Çünkü bu günkü gibi,dilediğimiz zaman minübüs yok.Coğrafya dersinden sözlü var.
Hocamız, Remziye Salmangil.İstisna bir öğretmen.Pek sevilmeyen,mesleğe yakışmayan biri
Çocukların çoğu,yazılılarda maç anlatıp yüksek not aldıklarını söylerler.Bense onun dersi-
ni de ciddiye alır,saatlerce çalışırdım.

O gün hoca derse geldiğinde yine sınıfı bir sessizlik aldı.Sevmezlerdi Remziye Salmangil’i
ve dersini.Defterini açıp karıştırmaya başladığında ,sınıfı adeta bir korku filmi sessizliği
kapladı.

- Gönüllü olan var mı ? dediğinde,fişek gibi kaldırdım elimi.Çalışmıştım,sözlüye kalkmaya
gönüllüydüm.Birden rahatlattım bütün sınıfı.Eğer kalkarsam,hemen hemen dersin tamamı
benim anlatmamla bitebilirdi.O yüzden derin bir nefes aldı,çalışmayan arkadaşlar.

- Gel bakalım..dedi.Heyecanla koştum tahtaya ve hemen anlatmaya başlamıştım ki ;

- Dur bakalım , deyip sözümü kesti..Gözü cebimdeki şişkinliğe takılmıştı.Soğuktan korunmak için dışarda başıma giydiğim yün takkeyi,cebime koymuştum.

- Ne o cebindeki,öğlen yemeğin mi ?
-O lekeler ne öyle ,ceketinde,pantolonunda ?
-Senin annen temizlik bilmez mi ?

Benim annem yoktu ki.Vardı ama bana bir faydası yok,babamdan ayrı.Biz babamla bir
köy kahvesinde yaşıyoruz.Babam ceket,pantolon temizlemeyi pek bilmez.Çamaşır ve
gömleklerimizi küçük plastik leğende yıkarız da ceket ve pantolon nasıl temizlenir,pek
bilmeyiz..

Bunları anlatamadım ona.Hem anlatsam da dinleyeceğini sanmıyorum.Çünkü o ,bir Behice
Yalkın,bir İlhan Türker,bir Ece Tuncay,bir Canay Aral,bir Fatma Tuncay,bir Ayşe Onsekiz-
oğlu ya da bir Ahmet Erişen değildi.O bu mesleğe yakışmayan biriydi.O diğerleri gibi kut-
sal bir öğretmen değildi.

O lekelerin nasıl temizleneceğini anlattı bana,anneme de anlatmamı istedi.Ve beni dinle-
medi.Bu halde olmamın sebebini dinlemedi.

Çok çalıştığım ve anlatmak için sabırsızlandığım dersimi de dinlemedi.Gerisin geri yerime
gönderdi.Gencecik tertemiz yüreği ile genç kızlığında öğretmenliğe başlayan İlhan Hanım’
ın yüreğimde yaktığı kutsal okuma ateşini söndürüp ,yerime oturttu beni.

O dönemde son sınıflarda bitirme sınavları olurdu.(Beşinci,sekizinci ve onbirinci sınıfların sonunda) Karnemde hiç zayıf gelmemesine rağmen ,bu bitirme sınavlarının bazılarına hiç girmeyip okulu,okumayı bıraktım.

Sebep siz değilsiniz Sayın Remziye Salmangil..Benim güçsüzlüğüm.Güçlü olmalı ve inandığımız yolda başarılı olmak için böylelerine takılmadan yolumuza devam edebilmeliyiz.

Okul hayatım orda bitmedi.Sadece beş yıl kadar bir kaybım oldu.Ama her şey eskisi gibi
oldu mu,olacak mı ?

Devamını anlatmak için fırsatım olursa eğer,sizin de okumanızı çok isterim.Emin olun ki çok ilginç bulacaksınız.

Size bir kopya vereyim : Beş yıl sonra liseye başladığımda Remziye Salmangil yine karşım-
daydı ve beni asla tanımadı.

Hoşçakalın..

Fikret TEZAL