Hayat nasıl savuruyorsa sonbaharda yapraklı bir yana.. Bizi de öyle savurdu işte..
Canımızın acıdığını acıttığının farkında değilde süpürürken kapımızdan dostluğu...
Canımı Canımdan kopardığının farkında değildi..

Ağladım..
Ben diyim bir gün sen de bir yıl...
Benim ağladığım gecelerde sen yoktun artık...
Eylül bakışlarınla kalbime bakan sen yoktu...

Neydi bizi bu hale düşüren?
Sırtını dönmesi neydi dünyanın bize?
Bu hüzünü hapseden kalbimize , ya da kalbime mi demeliyim..
Bilmiyorum ben yokken üzüldüğünü çünkü

Ben mi?
Evet ben..
En çok gülerken andım gülüşümle seni..Sana gülmeyi çok yakıştırırdıım güle benzemenden..Pembe bi güle..

ben mi evet ben..
Özledim seni
Hani ayrılmaz ya çay simitten, ya da anne ayrılırmı bebeğinden...
İşte böyle bir bütünü paramparça eden neydi ?
Hala değer miydi diyorum ömrümüze bulutları eş etmeye.. Yağdırmaya en bahar günlerimizde yağmuru...

Sevgi emekmiş der bi şair..emekleye emekleye büyütmedik mi aramızdaki o küçücük olan kardeşliği..Sonra yüreğimize düşen ateşle yakmadık mı birbirimizi?

Şimdi geçmişi düşünüyorum hani kendimi en çok senin yanında çocuk hani kendimi en çok senin yanında büyük hissederdim ya o günleri işte..
Bir kuşun ardına takılıp uçardık kanatlarımız olmadan ...
sonra kanatlarımızı kırdılar..
Kalbimizi...
Bizi...
Seni..
Beni..

Dostluğu kırdılar şafağından...
...

Kırıklarını toplarken kanadı yüreğim...
Yarama sen basmak vardı oysa bilirdim iyileşirdim..Korktum...
Tuza dönüşmenden..Yakmandan canımı...

Yan
banane
daha çok yan demenden
korktum...

Bir dostu olmalı insanın Can Dündar’ın dediği gibi...Mavi hüzünleri boyamalı bir tk gülüşüyle..Dizine uyumalı...Gözleriyle gülmeli onun...
Papatyalar dolu kır bahçelerinde el ele koşmalı onunla mutluluğa...
’seviyor, sevmiyor’...
onunla tutulmalı dilekler yıldızlar kaydığında...

...
Sanırım özlüyorum seni...
Her ağladığımda
başım ellerini arıyor okşa diye...
Göz yaşım aksa mı akmasa mı diye durup düşünüyor göz çukurlarımda
hani gelirde silersin diye...

...

Bana değil hayata kız olur mu?
Ya da bizi bir araya getirip
sonra savuran sonbahara...

Zaman geçse de geçmiyor sana ait geçmişim inan..Ben hep seni özlediğimde Eylül bakışLarını anıyorum...
Hala çok seviyorum seni,
en çocuksu mutluluğumuzla..

((Yeliz’e) / Can ağrıma..