Rüyam

• 11 Ağustos 2010 Çarşamba 11:33:20

“Hiç uyandırma Allah’ım bu rüyadan beni… Binlerce kâbusun ortasında kalmalara razıyım. Yeter ki ona olan sevgimde bir azalma olmasın, varsın kavuşmayalım. Kavuşmaların anlamını bile unutmaya “eyvallah” derim. Yeter ki onun olduğu rüyalara bir ben rastlayayım…”

Bitmesin demiştim bir sabah uyandığımda kendi kendime. Uyandığımda çok kızmıştım bedenime. “Şimdi zamanı değildi, neden uyandın ki bilmiyor musun onsuz anlara düşmanım. Neler çektiğimi bilmiyor gibi neden uyandın ki, neden? Neden?”

Ne yapsam senden ayrılamıyorum ki… Olsun diyorum, olabildiğince olsun dertlerim-yeter ki kaderim ol. Hani artık acılara da alıştım. Mutluluk öyle el ele tutuşmak değil benim için. Aksine acı çekmek daha da derinleştiriyor sevgimi… Gece yarılarına kadar seni düşünüyorum. Bilinçaltıma öyle bir yerleştiriyorum ki mecburen rüyalarımın tek istikameti oluyorsun. Ki insanı acılar olgunlaştırırmış şimdi yün on sekiz yaşında kocaman bir adamın yüreğindesin. Kimseler bilmiyor neden acılara sığındığımı ki bilselerdi kavuşmayı marifet sanmayıp, acılara tutunurlardı. Yani nereden bakarsan bak aşk derinliğine inildikçe senleşmektir.

“Ha gayret be oğlum diyorum her sabah içimden. Yıllardır doğuyor bu güneş ve neler kattı ömrüne. Daha neler ısmarlayacak neler, neler… Biraz daha gayret bak göreceksin en güzel güneşle gelecek kapına yârin. Bu sefer artık rüyalarda olmayacak ama öyle rüyaları da silip atmayacaksın hani… Hadi biraz daha gayret be!”

Şimdi ne yazsam küfre girecek biliyorum. Biliyorum çünkü daha önceleri de öyle olmuştu. Binlerce seviyorum yetmemişti ki sana gitmiştin. Şimdi sevmiyorum dersem yine de değişen bir şey olur mu sanıyorsun. Sen gitmeleri aşk sanıyorsun ama yanılıyorsun. Ki bu yanılgı ikimizi de aynı yere götürüyor. Biz bilinmeyen bir patikanın son yolcularıyız-bu yüzden ne yazsam artık biraz küfre giriyor… Bundan böyle bize gelsin gitmeler!

Bil ki gittiğinden günden beri ismini kâğıtlara yazamıyorum.

Emre onbey (sizden biri/belki sen)