Uzun bir aradan sonra, yine geldim.... Herkesin ramazanı şimdiden mübarek olsun, inşaAllah mağfiret olanlardan oluruz...

Yağmurun yağışı hep bir bir durgunluk verir insana, ama bunaltıcı bir durgunluk değil; dinlendirici, hatta ruha huzur veren bir durgunluk. Tabii bunu anlayana ve görebilene. Yoksa anında hazırız şikayet etmeye. Yağmaz kuraklık diye sikayet ederiz, yağar ıslandık diye şikayet ederiz. Toplum olarak ne kadar çok şikayet eder olduk.

Halbuki herşeyin bir sebebi yokmudur? Her yaşananın bir anlamı? Şikayet etmemiz ne bizim için bir yarar sağlar, nede başkası için. Aksine elimizdeki olanlardan tatmin olmadığımız için kendimizi daha çok sıkıntıya sokarız, ruhi bunaltılara iteriz kendimiziç Ne hayattan memnun kalırız, nede yanımızda olanlardan. Ve mutsuzluğun kapısını aşındırdıkca aşındırırz, ardından mutsuzluktanda şikayet ederiz...

Halbuki elimizde olanların kıymetini bir bilebilsek ve aslında onların olmayabileceğinide bir düşünebilsek ve onlar için şükretsek, kendimizi bir dertten kurtarmıs olacağız. Düunya aşkı gözümüzü o kadar bürümüşki, hep daha fazlasını, hep başkasında olanı istemekteyiz. Onlarda elimizde olsa, dahada fazlasını elde etmek için olur şikayetlerimiz, ve biz yine şanssızlardanız, gariplerdeniz.

Kendimizi başkaları ile kıyaslasak, aslında başkalarına göre ne kadar çok şeyimiz var, ama biz hep olmayanları görmekteyiz...


Halbuki hiçbirşeyimiz olmasa bile, hala nefes alıyoruz

Şu bir gerçekki biz daha çok bunalımlara girmeye, daha çok mutsuzluklara biz kendimizi mahkum ediyoruzö ve hiç şikayet edebilecek kimse bulamazsak, Yaratıcıdan şikayet ediyoruz, ve en büuyüuk hatayı burada yapıyoruz...

İNSAN HAYATA NASIL BAKARSA, HAYATI BAKTIĞI GİBİ GÖRÜR, GÖRDÜĞÜ GİBİ YAŞAR, YAŞADIĞI GİBİ ÖLÜR, VEEEE ÖLDÜĞÜ GİBİ DİRİLTİLİR...

Kaldır gözlerini yerden, bak gör ne kadar zengin bir dünyan var aslında... Ve şükret...