"Yeşim Deren’e"

Yaşam, insanları hep bir sınavla sınarken giydirir üzerine, ateşten gömleğin ıslak duruşlara savuran rüzgârını… Hiçbir insan yoktur ki yaşamında bu anlamda esişlerin savurduğu rüzgâra açmasın ruhunu…

Hataların, keşkelerin, sorguların, utançların, özlemlerin katmer katmer yoğurduğu ruhumuzu bazı anlar çıkarmak isteriz tali yollara… Çünkü bazen anayolda kaybederiz en güçlü en cesur en çıplak yanlarımızı… Tali yollar bizlere umudu parlatma, yeniden çoğaltma, tozunu silme, yenileme, doğurma ve yeniden anayola çıkabilme şansını verir…

Bir de dostlar vardır yaşamın savurduğu, salladığı, enkazın göbeğine yaydığı yangın tonlu bulutlarımızın üzerine gülüşlerini dost renklerini eken… Yaralı yanlarımıza güneş ülkesinden getirdikleri tılsımlarını veren ve yaralarımızın kabuklarına koşulsuz sevgilerinin anahtarlarını bağışlayan hiç hesapsız nefestir onlar…

Benim de yorgun yüreğimin soğuk odasına koşulsuz anahtarını göğün alnından söküp getiren bir dostum var... Yürek başkentimin duvağını hiç sorgusuz yakan zamanın arka sokaklarında keşfettiğim, kendi farklılığında hüznüme gülüşünü ekebilecek kadar cesur bir dost… Yaşama kırgın yanlarını ruhunun devasa duruşuyla saran, insanların söktüğü düş fidanlarını gerçeğinin ormanında en cesur çığlıklarıyla onaran, ruhundaki nazenin ezgilerine kırılmaması keşfedilmemesi adına şiirlerine kefenleri, isyanları, jilet kesiği sancıları eken bir derya aslında o…

kıyametin vaveylasını
ruhunun çıplak sokağına
savuran
yağmur yüklü kız

yaşamın
kefeni yırtık kurgusunu
sar mabedine imge imge

araf
sonsuzluğuna bakan
sükut_u firarda
hadi koş
feveranına set olan
dizelerin içine içine…