Zifir karanlığı bir gecede, binbir zorlukla uykuya daldırdığım yorgun gözlerimle,geceyi ağartan güneşi karşılamak ne zor bir bilsen.
Her günün senin isminle başlayıp da,Güneşin yerini Ay’a teslim etmesin de,yokluğuna bir dal sigara tellendirip’de nağme ile anmak ne acı bir bilsen!
Çok sevdiğin gülümsemelerimi,hüzne bırakıpta,kıskandığın kirpiklerimden mercan tanelerini,bana yazdığın son mektubuna damlaması,ve mürekkebi dağıldı diye duygularının,benliğimle kavga edişimi bir görsen.
Tek derdim olmuşken,ve o derdimin çaresi senken,yokluğun da istemediğim sohbetlerde bulunmak,kırmamak adına haksızlığa susmak, ve an be an hüzün bulutun da uçmanın ne yorucu olduğunu anlatsam anlarmısın be cansuyum!
Çalan her telefona sensin diye sarılmak,gündüzün’de geri döneceğini umut ettiğim bir gecenin yarısında,bir kabusta seni başkasıyla görmek,hıçkırıklara boğulan ağlamalar’la uyanmak ve gördüğüm düşü hayra yorabilmek,ne kadar can yakıcı bir bilsen!
En önemlisi de fani bir hayatın cilvesini çekemeyerek,kişisel egolarımıza yenik düşüpte,suçu yokken seven yüreklerimizin,birbirimizi ebedi kaybetmenin ayıbıyla yaşamanın,Aşkımızın Okyanusun da yüzmek yerine,kıyısın da boğulduğumuzu bilmek bir bilsen ne acı be cansuyum!!!