Hayat çok zor.Geçen günün ardından kendimizi bitkin ve yorgun hissederiz zaman zaman.Vücut yorgunluğu, dinlenince ve daha özenli beslenince geçecektir.Fakat en önemlisi ruhlar yorulmasın.


Ben buna beyin yorgunluğu demiyorum.Ruhun yorulması apayrı bir konudur.Ruhun yorgunluğu telafisizdir.Siz tatile de çıksanız,uykunuzu da alsanız,bozulan işleriniz veya düzene giren yaşamınız yoluna da girse,yorulan ruh dönmez eski günlere.Bu durumda,elinizde mutlu olmanızı sağlayacak tüm koşullar oluşmuş olsa bile,ne yorulan ruhunuz dinlenecektir,ne de hayattan zevk alabileceksinizdir.


Ruhun çökmemesi,yıpranmaması,dinamizmini koruması günümüz koşullarında çok zordur elbette.Her şeye rağmen umutlarınızı kaybetmedikçe,yüreğinizdeki çocuğu hep yaşattıkça,en önemlisi de aşkınızı,sevginizi alışkanlığa dönüştürmedikçe ruhunuz yorulsa da bu yorgunluk geçici olacaktır,hatta mücadele gücünüz hep var olacaktır.Aşkın ve sevginin alışkanlığa,rutinliğe dönüşmemesi için de karşılıklı emek vermek gerekir.Tek taraflı düşünülemez.


Ruhun yorulması yılların birikimi,yaşanılan sürecin sıkıntılar getirmesi gibi bir çok nedenden kaynaklanır.Bazen de insanların yapısına bağlıdır.Engin olabilen,engin düşünebilen,hoşgörü sahibi,çocuk ruhunu kaybetmeyen insanların ruhları çabuk yaşlanmaz ve yorulmaz.Ayrıca mükemmeliyetçi insanlarda daha fazla görülür bu yorgunluk hali.Çünkü mükemmeliyetçilik,hayatta mutlu olmayı güçleştiren etkenlerin başında gelir.


Çocuk ruhunuzu asla kaybetmeyin dilerim.Esenlikle..



HAZAN