SESSİZ KELİME

• 2 Ağustos 2010 Pazartesi 15:01:38

SESSİZ KELİME

Kelimelerin yetersiz kaldığı yerdeyim. Harflerim, hecelerim, kelimelerim ve hatta cümlelerim bile sessiz şimdi. Bir nefes alışa muhtaç. Dilim lal olmuş kıvranmakta dişlerimin arasında. Anlatmak istediği bir şey var sanki. Neydi onu bu denli susturan? Bilmiyorum.
Bütün anlamlarım cevap arar durumda. Sorulmamış sorular bir açıklama bekler benden. Nasıl cevaplayabilirim ki? Bilmiyorum.
Her şey neden bu kadar karışık? Anlamıyorum. Herkes neden bu kadar tutarsız? Anlam veremiyorum. Şimdi bütün kelimelerim anlamsız işte. Anlayamadığım kelimelerden cümleler kurmaya çalışıyorum ve sonunda, kurduğum cümleleri de anlayamıyorum. Kafam çok karışık.
Derin bir boşluktu beni buraya sürükleyen, anlamsız bir boşluk. Acımasız bir girdaba yakalanıp düştüm bu boşluğa. Çıkışım nerde bilmiyorum. Karanlık basıyor bazen hem de zifiri. Göremiyorum yıldızları bile, korkuyorum çaresizce. Yumup gözlerimi sıkıca, siniyorum soğuk bir köşeye. Açmıyorum gözlerimi hiçbir geceye. Beni ürküten hiçbir geceye tahammülüm yok artık. Beni dağıtmasına dayanamıyorum.
Öyle bir an geliyor ki bütün camlarım kırılıyor, ruhum kırıklar içinde. Sağlam bir yer mi aradınız? Yok, yok öyle bir yer. Sağlamlığı test edilmiş ve testi geçememiş bir bina gibiyim şimdi. İçime girilmesine izin yok, mühürlü tüm kapılarım, camlarım yok. Paramparça, bir harabeye dönmüş halsiz bedenim. İçime girmeye çalışanlar bile korkuyor yıkıntılarımdan. Son çöküşümün de üzerlerinde gerçekleşmesinden. Biraz şefkatti tüm arzuladığım, toparlanışıma yardım. Dinamiti alan koydu eşiğime, onlara zararım dokunmasın diye. Farkında bile değillerdi asıl zararı kendime yaptığımın, aslında dışa olan zararsızlığımın. Aldırmadılar bile seslendim, bağırdım, yalvardım. Sesim bile bir tehditti onlar için. Sıvası dökülmüş duvarlarım sandılar gelen sesi, yıkılacak sandılar. Kaçtılar, arkalarına bile bakmadan kaçtılar. Anlam veremedim, neydi bu kadar korkulacak olan?
Kelimelerin anlamını yitirdiği bir zamandayım şimdi. Hiçbir kelimem tek başına bir şey ifade etmiyor. Yalnızlığıma isyan eder gibi, onlar da bir araya gelemiyor. Zaten gelseler de anlaşılmaz bir cümle oluşturdukları. İmlasız, devrik, noktasız, karışık, ruhsuz bir cümleden ne beklersiniz? Bilmiyorum. Anlamını yitirmiş, zamanla yok sayılmış, silikleşmiş bir sözcüğüm şimdi. Kullanılsa birkaç cümlede hiçbir dilden düşmeyecek sandığım sessiz bir dilim şimdi. Her dili anlayan, ama hiçbir dile uyamayan. Nedeni nedir, ne değildir? İnanın bilmiyorum.