Makineleşmiş bedenlerimiz ve monotonlaşmış hayatlarımız bizim etrafımızda ki güzelliklerin farkına varmamızı engelliyor. Yani mutlu olmak için sevdiklerimiz ile aramızda olan engellerin (aslında kendi oluşturduğumuz engeller bunlar.) tamamını kaldırmak bizim elimizde fakat biz bu engelleri kaldırmak bir yana her geçen zaman da yeni engeller çıkarıyoruz. Ben artık çevremdeki insanlarla aramdaki bütün engelleri kaldırmaya karar verdim. Çünkü bana bir şans daha verildiğine inanıyorum. Yani bu hayatı bir kere yaşayacağım. Bu dünyada hiç birimiz için ikinci bir hayat yok. Bu nedenle sahip olduklarımızın değerini onları yitirmeden anlamalıyız. Tıpkı kendi hayatımızın değeri gibi…


Güller Solarken….

An gelir, bir kopuş başlar yüreğimde;
Suyun yanması gibi bedenim yanar…
Damla damla yayılırken erguvan kokusu
Ve…Ben korkmuyorum artık solmaktan…

An gelir, yüreğim çatlarcasına atar;
Duygularımda kuşatır evrenin evrenimi…
Hazan bahçelerinde ekerken hüzün tohumlarını;
Ve…Ben korkmuyorum artık solmaktan…

An gelir, bir kopuş başlar yüreğimde;
Sonsuzluk ateşi yanarken içimde;
Senin visalin sağnak sağnak bedenimde…
Ve…Ben korkmuyorum artık solmaktan…

Ve an gelir, yüreğim çatlarcasına atar
Ruhum çekerken ruhunun ızdırabını;
Lif lif kopar içimden kan damlaları …
Ve…Ben korkmuyorum artık solmaktan…










YÜCEL DEMİRTAŞ
EĞİTİMCİ-YAZAR