"Ne sözün gümüş ne sükutun altın,
sürüncemede kaldın ey ademoğlu sürüncemede kaldın"
Uçlara zafer takları koymayı sevdi insanoğlu.Radikalleşmeyi,fanatikleşmeyi,ötekileşmeyi...Ortada olmak zor olandı ya da belki en basiti...
Dayatma bir "ben"sattılar bize oysa biz alışkındık "biz"olmaya. Biz-liğin genetiğini bozdular ve kalmadı bakireliği Anadoluluğun.
Memleket meselelerinde bile fanatikleştik,sarıyı tutmak beyazı tutmak gibi bir şey oldu bu ve partiler üstü bir gözle bakamadık biz- e.Ayıklayamadık pirinçlerimizdeki taşları bu yüzden.Kirli çamaşırlarımız karıştı temizlere,renklilerle beyazlar karıştı.Nasıl bir memleket olduk biz böyle?

Doğu trenine binip-bunu da makus talihten sayarak- batıya gitmek istedik.
Derler ki bir de bu topraklarda helenizm hüküm sürmüş,doğu batı sentezini biz çoktan deldik.

Hadi bırakalım bu Türk-çe gururu ve büyüklenmeyi,şovenist ayakları bırakalım.Göstermelik vatan sevgilerimizi"Vatan millet Sakarya"ları...Hizmete bakalım.Yaptıklarımızla vatan sevgimiz arasındaki tutarlılığa... Hem hepimz önce kendimizden ideallerimziden,çocuklarımızdan geleceğimizden çalmaya başlamadık mı Allah aşkına!
Bırakalım bu 18.yüzyıl duraklamalarındaki gibi pansumandan öteye geçmeyen geçici tedavi ıslahatlarını.
Sızlanmayalım artık ve beklmeyelim bir kahraman daha.Kurtarmayacak kimse bu kanalizasyondan.Çocukarımızdan ve çağa ayak uyduracak,kendini unutmayıp kültürü üstündeki sağlam binada oturacak nesillerden başka...
Arkası yarınlara bıraktık davalarımızı. Fanatik ruhlu nutuklara kanıp,inanmak istediğimize inandık.
Çok şükür Allah görüyor olanı biteni,dualar ayakta tutyor bu milleti,devleti.Bu kadar iç ve dış çabalarla yıkılmadıysa bu memleket,karamsar olmamızı beklemesinler ,bizde yeşerip yeşerip duracak ümit ilelebet...Analarda yeşerip duracak ümit...