MEHMEDİM SANADIR MEKTUBUM...

• 29 Temmuz 2010 Perşembe 12:04:22

MEHMEDİM SANADIR MEKTUBUM

Mehmedim.yiğidim,can askerim,şehidim:Seni nasıl hayal edip düşünmeliyim bilmiyorum.Biran bile aklımdan çıkmıyorsun.Artık aldığımız her şehit haberi yüreğimi isyan ve figan ettirmeye çağırıyor.Diyecekler ki şimdiye kadar hiç şehit vermedik mi? Neden bu kadar abartıyorsun? Ama bu farklı diyorum.Çünkü onların karşılarında düşman vardı,düşmanın adı vardı.Ya şimdi,ya şimdi;Gündüz memleketin toprağına basıp,havasını soluyan, o toprağın bağrından çıkan suyu içip hayat bulan bu adamlar,bu devletin kendilerine sunulan her türlü hizmetinden yararlandıktan sonra,gecenin karanlığı çökünce,kendilerine bir zarar gelmesin diye,gece gündüz nöbet tutan bu ana kuzularını kalleşçe vurup, analarını,eşlerini,sevdalılarını,çocuklarını yüreklerinden hançerliyorlar.
Reva mıdır bu kuzuları diğer şehitlerle eş tutmak...Savaşı sevmiyoruz.Zaten savaş isteyen bir zihniyetten şüphe duyulmalıdır.Sonucu ölüm,yokluk,vahşet olan savaşı istemek zaten bir zulümdür.
Hani seni halaylarla, türkülerle uğurlamıştık ya!Nasıl bir haldir anlatması zor...İçimiz,bir kuşun kanatlarının gökyüzüne aniden kakışı gibi ve korku içinde, ne tarafa uçacağını bilememenin şaşkınlığı ve endişesi içinde olmuştuk.Gülen gözlerden,ardından yüreklere nasıl damla damla kan damlıyordu biliyor musun?
Tüm türküler hançer gibi yüreğime saplanıyor ve oyum oyum oyuyor.kan aksa oluk oluk,bıçak bıçak bıçaklansam bu kadar acı çekmem biliyorum.Yaşaması,tarifi imkansız bir şey...Anam bir fiske vurmaya kıyamadığı kuzusunu kalleşçe hançerleyen,vuran bu hale nasıl dayanır? Anlatılmaz, anlatılamaz.Anlatmaya, ifade etmeye hiç bir lügatin kapasitesi yetmez.Ancak o anaları teselli eden,hala hayatta olan diğer can Mehmetçiklerin varlığı...
Hep gidiyorsunuz geri gelmemek üzere.Bunu kabul etmek o kadar uzun zaman alıyorki...Biran geliyor ki ağlamak yetmiyor, gözler kuruyor,diller lal oluyor.Hep gelen olur mu ki umuduyla,en küçük sese ve hayale dalıyoruz.
Ama hiçbir şey o kahrolasılara, hain ve nankörlere karşı duyduğumuz kinmizi ve nefretimizi azaltamaz.İnanın ki,kanlarınız bu toprakları bir hiç yere sulamıyor.Ardınızda güller,karanfiller,nergisler, kardelenler, nevruzlar,çiğdemler yetişiyor.Ve sizin gözlerinizi kapadığınız yerde gözünüz oluyorlar...
Neyler analar gözlerden yağmur yağmur kan damlarken...Kollar bin bir güçlükle kalkıp el sallarken, "Güle güle oğlum" demesi hepten yakıyor ciğerimi.Nasıl bir yürek taşıyoruz Allahım! Mehmedim sen düğününe gider gibi giderken, anam seni sevdiğine gönderir gibi uğurluyor...Kaçırıyorum gözlerimi,yüreğim feryad ediyor,parçalanıyor, çaresiz olduğum yere mıhlanıyorum,dizlerim tutmuyor,yığılıyorum.Ve herşey pis kokulu bir hava gibi boğuyor beni...
Nedir diyorum bu kahpelik, nedir bu çanakçılık? Çıkamıyorum bu ihanet dolu fikirlerin çemberinde olan nankör zihniyetin yapısından.Nedir ulan nedir istediğiniz? Bu ülke havasını mı vermedi, suyunu mu kesti,basacak toprak mı,gömülecek yer mi vermedi? Biz ekinimizi şehitlerimizin kanıyla sulanan bu topraklara ekiyoruz.Onlar bize başak olup geliyorlar.Onlar çoğaldıkça çoğalıyorlar çoğalıyorlaar...Birken bin Mehmed oluyorlar...Onları vurmak kurtuluş mu???
Seni düştüğün yerden alıyorlar ya...Üzerinde bayrak,Mehmedlerin omuzlarında gidiyorsun ya...O kabre koyup,avuç avauç toprağı üzerine serpiyorlar ya...Canım bedenimden sıyrılıyor,seninle gömülüyorum...Kabrinin başından ayrıldığımda,seni orada yalnız bıraktığımda nasıl çaresiz kalıyorum...Bilsen seni yaşayamadığın hayallerinle öylece bıraktığım için nasıl çaresizim.
Nerde bir şehit mezrı görsem,orda beklediğini sanırım.Kabir başında dua okurum.Ama buna ihtiyacın olup olmadığına,isteyip istemediğine emin olamam.Seninle konuşurum Senin hayallerinden, benim özlemlerimden...Beklerim senden bir ses gelsin diye.Ama bana sitem ettiğini düşünürüm,seni orda yalnız bıraktığım için.Ağlamaklı olurum,yüreğim kabarır,nefes alamam.O an yer ağlar,gök ağlar benimle birlikte sanırım.
Yiğidim,sevdiğim,kardaşım,can askerim, şehidim! Affet bizi.Bizi Yakup misali ağlatan.bir gün yusuflarımızı kimseye kaptırmamak için,yattığın bu topraklara, o vatan hainlerini, o melunları yok etmeyi bize borç bıraktın. Ne zaman rahat uyursun bilmiyorum.Ama galiba yedikleri çanağa çıkaranlar bu topraklar üzerinde bitmeden bu imkansız olacak.
Seni bilmiyorum Mehmedim ama biz seni çok özlüyoruz.Rabbimiz seni bizden daha fazla seviyormuş ki seni yanına aldı, deyip O’nun merhametine ve vereceği sabre sığınarak teselli buluyoruz.Ne diyebilirim ki size ve analarımıza minnettarız,Ve bunu karşılamanın bedeli yok.Bunu da biliyyorum.
Remziye DEMİR ÇİÇEK