Evlilik Sorumluluk Gerektirir!!!

• 28 Temmuz 2010 Çarşamba 12:47:17

Evlilik çok kutsal bir birlikteliktir. İnsan neslinin devamı, soyların belirlenmesi, iyi ve ahlaklı insanlar yetiştirebilmek için, birbiriyle uyumlu, seven sayan insanların , iyi ve kötü günde bir arada olmaya karar vermesidir.

Evlenecek olan kişilerin, bir ömrü beraber geçirmeye karar vermeleri, kuracakları yuvanın sağlam olması için birbirlerine denklikleri önemlidir. Kültür, görgü, ekonomik boyutlar bu evliliğin sağlam devam etmesi için etkili faktörlerdir. Ailelerin de birbiriyle anlaşabilmesi, gençlerin yuvalarında huzurla yaşayabilmeleri adına etkilidir.

Bazı kişilerin, ‘aman canım, olsun, önemli olan gençlerin anlaşması , aileler önemli değil’
sözleri bence hatalı bir düşünce.

Birbirini deli gibi seven, sayan bir çok çift, aile uyumsuzlukları yüzünden, ya boşanmak zorunda kalıyorlar, ya da hır gürle devam etmeye uğraşıyorlar.

Davul bile dengi dengine vurur sözü, bana eskiden dinlediğim bir hikayeyi hatırlattı.

Eskilerin konaklarda yetişmiş genç bir tüccarı, çarşıdan geçerken çok güzel bir dilenci kıza rastlıyor. Kızın iri yeşil gözleri zümrüt gibi, dişleri inci gibi parlıyor. Görür görmez kıza vurulan tüccar, günlerce düşünüyor, bir türlü kızı unutamıyor. Sonunda karar veriyor, kızın ailesinin imkanlarını iyileştiriyor, ‘ben size her ay belli miktarda geçineceğiniz parayı veririm, kızınızla evlenmek istiyorum’ der.

Kızı konağına götürür, yıkanıp, paklandıktan sonra eğitmenler tutulur, görgü görenek öğretilir.
Artık konuşması, hareketleri oldukça düzelmiştir, büyük bir düğün yaparak evlenir.
Aradan biraz zaman geçince, evin işlerini yöneten kahya hanım,
-vaktiniz varsa size bir şey anlatmak istiyorum,der.
-Bir aksilik mi var sorusuna, siz her gün işe gittiğiniz gibi yarın çıkın, eşiniz sizi geçirsin, ben sizi arka bahçe kapısından içeri alırım, kendi gözünüzle görürsünüz.

Ertesi sabah işe gider gibi evden çıkar, bahçe kapısından geri dönerek, kahyanın kendisini götürdüğü evin büyük salonunun kapısını yavaşça aralar. Gördükleri karşısında, neredeyse küçük dilini yutacaktır.

Kendisinin gittiğinden emin olan eşi, büfe, koltuk masa gibi mobilyaların üzerine serptiği paraların önüne geliyor, sanki birileriyle konuşur gibi:
-Allah rızası için şu fakire bir sadaka diyerek, serptiği paraları, sanki dilenir gibi topluyor.

Genç tüccarımız yaşadığı şokla şunu anlıyor, gençlik, güzellik, olsa da her kişi alıştığı, görgü ve göreneği arıyor. Sonradan öğretmekle bazı hasletler kazanılmıyor.
Aileden gelen bazı alışkanlıklar, alınan terbiye ve kabiliyetler, çok uç nokta evliliklerde sorun teşkil edebiliyor.
Herkes kendi yaşam tarzı ve özelliklerine uygun kişilerle, daha kolay uyum sağlayıp, daha mutlu bir yuvada yaşama şansı bulabilir.

Anlaşıp, iyi geçinip geçinemeyecekleri belli olmadan çocuk sahibi olmak, analı-babalı yetimler ordusunu büyütmekten başka bir işe yaramıyor.

Evlenip, birkaç çocuk bu hanımdan, anlaşamadık ayrıl, başkasıyla evlen, birkaç çocuk ondan.
Sonra televizyonlarda, bilmem kaç yıldır görmediği ana-babasını, kardeşlerini arayan insanların yürek burkan öyküleri.

Evlilik çok ciddi, düşünülerek yapılması gereken, hayata beraberce göğüs germedir.
Bugün sevdim, aşık oldum evlenelim, yarın en basit tartışmada, boşanalım denebilecek kadar basit olmamalı.

Her çocuğun ana babasıyla yaşama hakkı olmalı. O yüzden, sevip, eğitip, ömür boyu, çocuğum, canım benim deyip, sorumluluğunu alabileceğimiz kadar çocuk dünyaya getirmeliyiz.
Eşler, ayrıldıkları zaman şunu unutuyorlar, insan eşinden boşanabilir, çocuklarımız ömür boyu bizim sorumluluğumuzda.Onlardan boşanmıyoruz ki! Arayıp sormamak, yıllarca görmemek, ilgilenmemek vicdansızlık ve o yavrulara yapılmış en büyük haksızlıktır.

Yoksa çocuk sahibi olmanın sorumluluğu bizi korkutuyorsa, yaşadığımız sürece onları en mükemmel şekilde eğitip, vatana millete, ana babasına yararlı hale getirmek bize güç gelecekse, lütfen çocuk dünyaya getirmeyelim.

Saldım çayıra, Mevla’m kayıra zihniyetiyle dünyaya her gelen çocuk, caddelerde, sokaklarda görenlerin içini burkmaya devam edecek.

Onlar bu dünyaya gelmeyi kendileri istemiyor, ne olur hepimiz maddi imkanlarımıza göre çocuk sahibi olalım. Ne hikmetse durumu iyi olanların, ya bir ya da iki çocuğu varsa, yemeğe ekmeği olmayanlar, sayısız çocuk sahibi oluyor.

Bilmiyorum, cahilim sözleri artık geçerliliğini yitirdi.
Şehirlerde, köy, kasaba bütün yerleşim yerlerinde, sağlık ve nüfus planlaması ücretsiz vatandaşa öğretiliyor.

Çocuk yetiştirmek, sabır, sevgi, şefkat ihtimam ister, ne olur çocuklarımıza yazık etmeyelim.
Anlaşacağından emin olana kadar, hiç kimse evliliğin ilk yıllarında çocuk sahibi olmasın.
Ya da gerçek ana ve babalar olarak, dünyaya getirdiklerimize sahip olup, onları bağrımıza basıp, sevgiyle büyütelim.

Çocuk çiçek gibidir, sevgiyle bakılıp büyütülen sevgi verir, saygı duyar.

Sokaklarımızdaki çocukları gördükçe içim parçalanıyor. Affınıza sığınıyorum, çok uzattım ama hissettiklerim o kadar çok ki ancak bu kadar kısaltabildim, saygılar.