BİR GÜN BENİ ÖZLERSEN

• 28 Temmuz 2010 Çarşamba 00:26:07

Kamuran, Ayşe’yi tutmuş hâlâ bırakmıyordu. Gülü eline alıp baktı, üzerinde kart vardı. Kendini biraz geriye çekip, kartı okudu. “Bu gül gibi güzel günler senin olsun. Yeni yılın kutlu olsun.” Yazıyordu. İmza Kâmuran.
Gözleri doldu.Kamuran’a bakıp, “ çok teşekkür ederim, beni çok mutlu ettin. Teşekkür ederim”
İki damla yaş aktı güzel gözlerinden.

---Bunlar niye? Yavaşça sildi Kamuran.

---Hiç, belki sevinçten, belki annemlerden ayrı olmaktan, bilmiyorum.

Ayşe yavaşça Kamuran’ın yüzüne sürdü elini; “Sağol. Benim de sana hediyem var.” Döndü, çantasından bir kutu çıkardı,uzattı. Çok şık bir paketti.

---Nice yıllara…

Kamuran paketi açtı, içinden çok güzel bir çakmak çıktı. Üzerinde “beni unutmamak adına” yazılmıştı. Kamuran çakmağa baktı, yazıyı okudu. “Çok teşekkür ederim” deyip, yanağına bir öpücük kondurdu. Ayşe yine şaşkındı ama bir şey yokmuş gibi davrandı. Oturdular. Ayşe elindeki kırmızı gülü inceliyordu. Kadifedendi, değişik bir güldü. Ve sapında güzel bir yüksük parlıyordu.

---Bu ne? Dedi soran gözlerle…

“Hele şükür fark ettin, takar mısın?”

Ayşe şaşkın, “ ama” diyecek oldu, çok güzel bir tek taş yüksüktü.

“Senin parmağında hiç yüksük görmedim, bu kızın hiç mücevheri yok, bari yüksüğü olsun dedim. Beğendin mi?”

Ayşe yüksüğe bakıp, “çok güzel, teşekkür ederim.” Gülen gözlerle Kamuran’a baktı. Tam bu sıra Kadir Bey’le Melek geldiler.

---Nerdesiniz, sizi aradık?

---Burası çok güzel, buradaydık.

Yeni yılınız kutlu olsun diye birbirilerini kutladılar. Ayşe Kadir Bey’e de bir çakmak almıştı, Melek’e de bir kutu verdi
Melek de Ayşe ve Kamuran’a da hediye verdi. Çok güzel biblolardı, hem kalemlik, biri erkek diğeri kadın. Kamuran yan yana koydu bibloları, “ ne güzel yakıştılar.” Kamuran Melek’e de bir gül verdi, ucunda şık bir kolye ucu vardı. Melek çok sevindi; “ zincirim boştu, ucuna takarım.” Sonra Ayşe’nin paketini açtı. “Aman ALLAHIM, benim beğendiğim küpeler.”
Ayşe’ye sarılıp öptü.

”Canım benim, herkesin gönlünü okuyorsun. Canımsın benim.”

Kadir bey de paketini açmış ve çok mutlu olmuştu. “Sağol kardeşim, sen bizi bizden iyi biliyorsun, çok güzel.” deyip Kamuran’a gösterdi. “Baksana arkadaşım, ne güzel” Kamuran; “Altında ne yazıyor?” Çakmaklar farklı idi, Kamuran’ın sade gümüştü. Kadir Bey’in ise altın rengiydi, Kadir Bey gösterişli şeyleri seviyordu. Onun için farklı idi. Altının yazısı da “nice yıllara” diyordu.

”Sağol, insanın böyle bir kardeşi olması ne güzel.”

Hepsi mutluydu. Kadir; “Hadi aşağıya inelim mi, ne dersiniz?”

“Kadir bey siz gidin, başım gürültüyü kaldırmıyor, siz eğlenin ben sizi seyretmeyi seviyorum.” Dedi Ayşe.

”Yok, sensiz olmaz, “dediler.

”Öyle ise birazcık dans, fazla değil.” Dedi Ayşe.

Aşağıya indiler. Ayşe yüksüğe baktı, çok güzeldi. Tek taş, içi cız etti. “İsterdim böyle bir yüksüğü, başka bir amaçla takmayı ama bana nasip olmayacak. Aman boşver.” dedi kendini Kamuran’ın kollarına bıraktı uzunca dans ettiler.
Kamuran, Ayşe deki değişikliği fark etti. O da ona iyice sarıldı, kendilerini müziğin kollarına bıraktı. Ağır danslar bitip, hızlıya geçince,

Ayşe; “oturalım”

” biraz oynamaz mısın?”

“Yok, bu sihirli dakikaların hazzını bozmak istemem. Sen kal ve oyna”

“Yok, nerde oturalım?”

“Ben yukarı diyorum, yalnız boğazım kurudu bir şeyler içsek…”
“Gel alalım” deyip, elinden tutu. Kalabalığı yarıp, açık büfeye ulaştılar. Pek çok yiyecekler vardı. Ayşe meyve suyu.olsun
“Yanında ne istersin?” Küçük pizzalar vardı, “ bunlardan olsun”

Kamuran sipariş verdi, tabaklarına alıp yukarı çıktılar. Ayni masaya oturup, sessizce yediler. Aşağıda oynayanlara bakıp, yorum yapıyor gülümsüyorlardı. Herkes yorulmuş, sanki mecburmuş gibi dans ediyordu. Bazıları içkiyi fazla kaçırmış, oynayacağım diye sallana sallana tepiniyordu. Ayşe bunlara bakıp gülümsüyordu. Epey zaman geçmiş, saat 3 olmuştu.

Ayşe; “ Artık gitsek”

“ Dönecek miyiz?”

“Evet, konuşmadık ama dönmek zorundayız. Yarın işlerim var.”

“Okul yok, ne işi bu?”

Ayşe gülümsedi; “E yeni yılda köylüye de hediye vermek lazım.”

“Ne vereceksin onlara, ne aldın?”

Ayşe biraz sıkılgan; “Onlara kömür ve erzak gelecek. Gerçi muhtar babam var ama benimde olmam gerekir. Biliyorsun köy de fakir çok, açık gözlü insanlar da çok. Fakirler utanıyor, diğerleri alıp gidiyor. Onun için başında bulunmam gerek.”

Kamuran Ayşe’ye derin gözlerle baktı. “Sen kimsin? Seni tanımak istiyorum, kimsin sen, gökten gelen bir melek mi?”

”Ayşe’yim, sadece Ayşe. Beni böyle bil.” Ayşe Kamuran’a döndü; “Ya sen kimsin? Sen de kim olduğunu söylemedin.”

Kamuran gülümsedi; “Sormadın ki”

“Şimdi soruyorum, anlat bakalım.”

Kamuran gülen gözlerle; “Anlatayım, İyi bir ailenin üçüncü çocuğuyum, okudum doktor oldum ve buraya gönüllü geldim bir çağrı üzerine.”

Ayşe gülümsedi; “Nasıl bir çağrı?”

Kamuran gülerek; “Efendim bize bir doktor lazım, abu havamız çok güzel. Köyümüz, köylümüz çok iyi, şehre yakın, yolumuz var, suyumuz var. Baharımız, yazımız güzel geçer, kışı ılımandır. Bize özü sözü doğru, köyü, köylüyü sevecek gönüllü doktor istiyoruz. İlgililere rica olunur.”

“ öyle mi yazmışım?”

”Gerçekten sen mi yazdın?” Dedi Kamuran.

“Evet bana hep güldüler, inanmadılar. Peki sen nasıl duydun okudun da geldin?”

”Okulu bitirdim, bazı olaylar beni .çok üzdü. İstanbul dan uzaklaşmak istedim, arkadaşlara uzaklara tayin istediğimi söyledim. Hocamız dilekçeyi görmüş, “istersen git, bir iki yıl çalış sonra dönersin” işte öyle geldim”

; “Bu sıkıntılar gönül meselesi mi?”

; “Onu nerden çıkardın?”

“hiç, uzun yıllar okuyan her kesin arkadaşı oluyor. Kimileri evlenip te okuyorlar, sizin gibi tıpta okuyanlar, onun için dedim. Bildim mi?”

Kamuran; “Eh, biraz tahmin ettin ama senin dediğin gibi değil. Arkadaşım vardı ama evlenmeyi düşünmedik. Ailem bir kız bulmuş, onu almam için çok ısrar ettiler. Tayinimin çıktığı yere yalnız gitmemi istemediler. Bende kabul etmedim, sevmediğim biriyle nasıl evlenirdim? İşte hikayem.”

”E ailen ne diyor?” Diye sordu Ayşe.

Kamuran; “Hiç arasıra mektup yazıyorum, kız nışanlanmış, evlensin o zaman giderim İstanbul’a. Bak ben anlattım.”

”Peki, arkadaşın ne oldu?”

“Ha o mu? Onun anlaştığı arkadaşı vardı, biz sadece arkadaştık.”

Kamuran Ayşe’ye; “Ya sen, senin arkadaşın yok mu?”

”Evet arkadaşlarım vardı ama sınırlı, öyle duygusal arkadaşım olmadı.” Dedi Ayşe.
“Güzel kızsın, seni nasıl bıraktılar?”

Ayşe güldü; “ ben izin vermedim, tabiî ki isteyenlerim oldu.”

”E üç yıldır öğretmenlik yapıyorsun, evlenmeyi düşünmedin mi?”

”Yok hayır ben böyle mutluyum, özgürlüğü seviyorum.” “İnsan evlenince özgür olmuyor mu?” “Tabi… Olsa bile bu kadar özgür olmaz, bazı sorumlulukları olacak. Böyle çok iyi. Ya sen evlenmek istemiyor musun?”
“ tabiî ki beni seven, anlayan ve sevebileceğim birini buldum da evleneceğim.”

“ Allah yardımcın olsun” diye gülümsedi.

Saat 5 geliyordu, vaktin geçtiğini hiç anlamamışlardı, sohbet güzeldi. “Sabah oldu, nerde bizimkiler?” diye aşağıya baktılar. Arkadaşları ile sohbete dalmışlardı.

“Gitsek yoruldum”

”Başın ağrıyor mu? Tabi ağrır uykusuz. Bak ne diyeceğim, boş oda varsa kalalım burada.”

”Yok kalamam ama uykum geldi” diye başını koltuğa dayadı ve Ayşe hemen uyudu. Kamuran yanına gelip, Ayşe’nin başını kollarına aldı, “şimdi uyu.” Yarı kucağında gibiydi. Ayşe, başını Kamuran’ın göğsüne dayamış bir şekilde uyuyordu.
Kamuran;” Bu güzel kızı kollarına almak ne güzel” diye içinden geçirdi. Yavaşça saçlarını okşadı. “Ah bir anlatsan neyin var, o hapları ne için içiyorsun? Derdini benimle paylaşsan. Yüzüne baktı yorgun görünüyordu, gözleri hafif çöküktü. Kamuran bu güzel yüze bakınca, içinden ağlamak geldi. “Zavallı kız, nedir başının ağrıları? Nedir seni hayata küstüren?
Zoraki gülüyor, zoraki eğleniyorsun. Herkesi mutlu etmek için çırpınıyorsun, ya sen nasıl mutlu olacaksın?”

Sonra gözlerini kapadı o da daldı…