NEDEN Mİ BÖYLEYİM ?

• 25 Temmuz 2010 Pazar 00:04:45

Beni kimse sevmiyor. Herkes bana zavallı bir insan gibi bakıyor. Eğriş- büğrüş olmuş bacaklarıma ve iyice kuruyan vücuduma acıyarak bakıyorlar.

Akşama kadar gezerim. Hiç durmam. Beni gezmek rahatlatıyor. Rahatlamıyorum aslında. Yaşadıklarım, benim içimde kopan fırtınaları bu şekilde unutmaya çalışıyorum. Yaklaşık, on beş senedir böyleyim.

Ben, çok güzel bir kızdım. Alımlı ve çekiciydim. Bir bakan, bir daha bakardı. Varlıklı sayılabilecek bir ailenin de kızıydım. O zamanlar, parmakla sayılacak kadar varlığa sahip bir aileydik. İki de ağabeyim vardı.El bebek gül bebek bir şekilde büyütüldüm. Evin en küçüğü olarak dünyaya gelmem de benim için avantajdı. Beni çok seviyorlardı o yüzden. Maskotuydum ailemin.

İyice serpilip, etraftaki erkeklerin dikkatini çekmeye başlamıştım. Ben, hiç biriyle ilgilenmiyordum. O zamanlar, okuyan kız sayısı çok azdı. Okuyan şanslı kızlardan biriydim. Ailem, eğitim konusunda, hiçbir zorluk çıkarmadan okula göndermişlerdi. Liseyi bitirmiş ve diplomamı almıştım. Hiç alışık olmadığım ev hayatına alışmaya çalışıyordum.

O sıralardı. Yüreğime ilk kez cemre düşmüştü. Komşumuzun uzak bir akrabasıydı. Yurtdışından gelmişti. Çok yakışıklıydı. Onu ilk gördüğümde, durduğum yere çakılmıştım sanki. Kımıldayamamıştım. Kalbim deli gibi çarpıyordu.

Bir süre bakıştık. O da benden etkilenmiş olmalıydı ki; bana mektup gönderdi. Gizlice buluştuk birkaç kez. Ona aşık olmuştum. O da bana aşkını her buluştuğumuzda haykırıyordu.Hayallerimi süsleyen erkek oydu. Emindim. Yurtdışında eğitimini tamamlıyordu. Bir süre sonra da tekrar gitmesi gerekiyordu. Öyle bağlanmıştım ki ona, ondan ayrılmayı bir türlü kabullenemiyordum.

Gitme zamanı yaklaştıkça, iyice hırçınlaşmış, farklı bir insan haline gelmiştim. Buluştuğumuz zamanlar, onun yanında, uysal bir kedi haline geliveriyordum. Yaşadığım şehir küçük bir kentti. Bu buluşmalar esnasında, tanıdık birileri tarafından görülme olanağı var fakat aşk gözlerimi öyle kör etmişti ki; aldırmıyordum bile. Benim için tek o vardı. Her şey silinmişti. Sadece o ve ben vardık dünyada.

Korktuğum başıma gelmiş ve ailem tarafından bu durum öğrenilmişti. Evdeki baskıya dayanamayarak, bir yolunu buldum ve ona kaçtım. O’nun kollarındaydım. İlk gecemizi, yabancı bir evde ve yabancıların yatağında geçirdik. Bana o gece ;

“ Seni de götüreceğim en kısa sürede. Sen, karımsın artık. Aşkımsın. Her şeyimsin. “ Diyordu.

O gecenin ardından, ailemin ısrarı üzerine evime döndüm. Anlı, şanlı düğün yapacaktık. Ailemi, utanca boğmuş ve rezil etmiştim. Düğünümüz olmuş ve kocam okuluna dönmüştü. O, artık gurbetteydi.

Okulunu bitirdikten sonra geriye döndü. Fakat eskisi gibi değildi. Benden çok uzaklaşmış ve yabancı biri haline gelmişti. Bu duruma anlam veremiyor, onu durmadan sorguya çekiyordum. Her soruşumda bana bağırıyor, beni tokatlamaya başlıyordu. Aileme de bir şey anlatamıyordum. Sineye çekiyordum. Ona kaçmakla, en büyük hatayı yapmıştım. Bir süre sonra, çok az konuşmaya başlamıştım.

Bir gün eve geldi ve bana ;

“ Başının çaresine bak ! Ben gidiyorum. Seni seviyorum, aşığım sanmışım. Başka birine aşığım ben. “

Dediğinde, dünya hızla dönmeye başladı. Her şey karardı. Gözlerimi açtığımda, hastanede buldum kendimi. Bir rüya görmüştüm sanki. O aşk ve sevgi sözlerini sarf eden adam, buhar gibi uçup gitmişti sanki. O gün, çok fazla konuşmamaya karar verdim.

Yine de ailem bana sahip çıkmıştı. Onlar benim ailemdi. Ne kadar hatalı davranırsam davranayım, beni sokağa atmamışlardı. Şimdi ailemden geriye, bir ağabeyim kaldı. O, beni anlıyor en azından. Üstüme gelmiyor.

Evde kalamıyorum. Otelde kalıyorum. Böylesi daha rahat oluyor benim için. Tek üzen şey ise, iki ayda bir otel değiştirmek zorunda olmam. En kötü huyum, sokakta bulduğum eşyaları, odama taşımam.

Belediyenin hiç mi işi yok kardeşim. Benim odamda ne işleri var !