KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
Çay Benden
Çıplak ayakla çamurun içinde yürüyen çocuklar, evden elbisesiz bir şekilde dışarıya fırlamış bir o tarafa bir bu tarafa koşmakta. Tüm acıları dışarıya vuran bu mahallede, yağmur sanki değdiği yerde buhar oluveriyor ve tıs diye bir ses çıkıyor. Yüzüne kezzap dökülen bir çocuk gibi inliyor mahalle. Her yer vıcık vıcık fukaralık.
Bu yağmurda sığınacak bir köşe ararken, önünden geçtiğim kahveye dalıverdim. Buram buram yanan kahvede dışarının soğuğundan eser yok. Soba tam ortada tüm haşmetiyle gümbürdüyor. Burası kahve mi yoksa suyu siyah akan pis bir hamam mı? Ağır bir koku, sigara, içki ve ter… Gözlerimle selam verip üstümdeki bakışları savuşturdum, en yakınımda ki sandalyeye oturuverdim. Üstüne kat kat elbiseler giymiş yaşlı bir adam var masamda. Hiçbir tepki vermeden pür dikkat tam gözlerimin içine bakıyor ve beni süzüyor. Çayı tutan eli çok belli bir şekilde titriyor, gözleri gözüme bakıyor fakat dikkati çay bardağında, bu bakış rahatsız etmiyor. Az sonra söylemediğim halde çayım geldi. Yaklaşık bir haftalık sakalı, kirli ve nasırlı elleri ile kahveci. Hafif kambur, sanırsınız bu kahvede ömür boyu hapse çarptırılmış bir zavallı. Başı yerde, gözler baygın. Belki de şu masada tüm varlığını kaybetti ve şimdi bu kahvede çaycılık yapıyor. Birden masamdaki yaşlı adam,
- Nereye gideyodun lay, dedi. Bu ölü dudaklar nasıl kımıldadı acaba?
- Efendim dayı?
Artık bana da bakmıyor, masada bir noktaya odaklanmış, kederli bir şekilde düşünüyor. Sanki az önceki soruyu soran o değil.
- Dayı, ben eve gidiyordum, yağmur bastırınca buraya girdim. Yine hiçbir tepki yok… Sessizce çayımı yudumladım, istemeyerek yağmur durana kadar bekledim, kumar oynayan diğerlerinin masaya hızlıca vuran elleri, küfürlü konuşmaları eşliğinde. Ve yağmur durdu, tam kalkarken yine o dayı,
- Çay benden, dedi. Bu sefer ben hiçbir tepki vermedim, zorla durduğum bu yerden büyük bir sevinçle kendimi dışarı attım.
Titreyen el, çıplak çocuklar, sigara içki ve ter…
YORUMLAR
Uzun boylu yazıları da okuruz inşallah.
Betimlemeler çok başarılı Aysel Hanım'a katılıyorum bu konuda sanki oradaymışım gibiydi.
saygılar
gogh
Uzun yazılarımı yayınlarım da baksanıza online üç yüz kişi varken ancak elli kişi ya okuyor ya okumuyor. Uzun yazıyı görünce hemen kapatıverirler. Ben de her yazı yazan gibi daha çok okunmak istiyorum. Gerçi yazılarımı sadece sizin gibi edebiyat aşıkları okusun gerisi fasarya ama çelişmiyorum. Sanat iki kişilik bir eylem. Okunmadıkça dilediğin kadar yaz, çıldır!
Van Gogh gibi tabloların satmadığı için depresyona gir ve tüfeğin tetiğini çek çünkü ancak ölümünle çilen biter. Ne diyor yazar (net hatırlamamakla beraber) "Zaafın son derecesi ölüm. Lakin o da gelmez ki ona gitmek lazım."
Selma Özeşer
Siz yazın, vazgeçmeyin.
Bir açıp kapatırlar sonra bakarlar ki güzel yazılmış yazı okumadan geçemezler.
Diğer üyeler adına konuşamam amam ben beğendiğim kalemi mümkün olduğunca takip ediyorum.
Sizin de umut vaat ettiğinizi düşünüyorum.
Yazmak tek başına eylemdir.
Siz yazın, okuyucusunu bulur yazı merak etmeyin.Beni okuyun diye mesaj atanlar,ben ı asla okumuyorum.
Saygılar
Kahvehaneyi öyle tanımlamışsınız ki ben bile buradan hissettim o ağır havayı.. Dışarı çıkmak isabet olmuş.. Çok güzel bir anlatımınız var. Tebrik ederim. Saygılarımla..
