İlk aklıma gelen, çocukluğumu on yaşına kadar geçirdiğim tek katlı evimizin o kocaman bahçesindeki dut ağacına kurulu salıncağımda sallandığım günler... Sabah kahvaltı sonrası genelde -sanki birisi benden önce kapacak- tokyolarımı giydiğim gibi giderdim.

Sallandıkça o anki rüzgârın yüzüme vuruşunu hâlâ hisseder gibiyim.

Bir sefer yine, annem armut ağacı ile kömürlüğün duvarı arasına gerilmiş ipe çamaşır asıyor. Benim de kuş olup uçasım gelmişti sanki. Bir yandan da salıncağın önünden geçen kaplumbağada gözlerim. Gidiyor mu, duracak mı, diye. Kulağıma annemin her zamanki gibi hızlı sallanma uyarıları gelse de, şimdiye kadar ne ip kopmuş, ne de salıncaktan düşmüşüm...

Benim aklım fikrim kaplumbağada. Acaba inip, yanına gidip altını üstüne getirsem, gerçekten dönemeyecek mi?... İnanın çok da düşünmem gerekmiyormuş. Düşünce hızıyla mı desem, yoksa salıncak mı benden önce kanatlanmaya heveslendi, ben mi onu kıskandım, uçuverdik...

Uçmanın inişe geçtiğinde ise aklımda "kaplumbağa şimdi nerede!"...

Büyük bir ızdırapla yerde oturur halde, anneme mahcubiyetimin ezikliğini yaşamamak için acım burnumda, çok şükür ki, sevgili kaplumbağam hemen yanımdaydı... İyi ki de yanımdaydı... Diğer duruma karşın, çünkü ona doğru uçuyordum...

Bir süre yerden kalkamayacağım için, içime sinen acı gözyaşlarımın çabuk dinmesini sağlamıştı... Fakat, bu ters çevrilip, debelenmeye maruz kalmasını da engelleyememişti...

Çocukluk işte


Anneme sonradan, yavaşça, "İp koptu." dedim. "Düştün değil mi?" dedi.
-Yooo...