ölümlü kalımlı dünya...
geldik umarsız gidiyorum niye bilemeden...hayat şudur,budur diye tanımlayabilecek kadar da büyümedim üstelik.

pamuk şekeri olgunluğunda bulutlara baka baka güzelleşmişti seyir defterimiz.ufuk çizgisine kenetli gözlerimiz.hep olacaklara olmasını arzu ettiklerimize hep gelecek planlarına teslimiz.planların ötesindeki plandan habersiz...
gülücüklerimizin bir hoşluğu ağlayışlarımızın derinliği,düşündüklerimizin de kazandırdığının olmadığı zamanlardayız.binbir kaygı,umut,telaş...
biz de büyüyüp sıradanlaştık,kirlenen dünyanın içinde bir kirleten olan özne olmaktan kaçamadık.hani farklı olacaktık.idealler,idealler...5 yaşındaki çocuğa "büyüyünce ne olmak isitiyorsun?"diye sormayı bıraksınlar.bir anlamı kalmıyor artık...
biz yok oluşa devrilen bu yolların,kıyamete sürüklenen bu anların ve cümle seslerin sesini yitirdiği,anlamların kelimeye kelimelerinse anlamlarına çıkmadığı günlerdeyiz.doğrunun eğri,eğrinin doğru olduğu iki bulanık suyun bir duru suyu boğduğu bir akarsu;elalem ne der’in derdine düşen benliklerle dolu insanların olduğu;sosyal zincirlerin özgürlük ,özgürlüğün tanımsızlık ve günahların yuvası olmaya namzet olduğu bir devirdeyiz.
gülmeliyiz ve hala evet
gene de gülmeliyiz,ağlanacak halimize...
düşünmekten,hissetmekten aciz,doyumsuz birer nefisten ibaret olduk,hazzın kölesi,anın efendisi,süslü dünyanın ve hep görünenin sevgilisi olduk,vesselam