E.m.i.n
Annem çok üzgün, farkına vardım sonunda. Çok büyük bir yıkımdı o an.. Gerçi hala beni en net görebilen o..
Demişti ki o zamanlar "Üzüleceksin… Üzüldüğünü görmek şimdiden, inan daha çok acı veriyor.."
Derken aksini iddia edip karşı çıktığım gençlik figürleri geliyor aklıma.. Gelse de fark -etmiyor..
Değişen,, ya da esen bir kuzey rüzgarı yok çünkü..
O rüzgarlar poyrazlarla yıkandı..
Yıkıldı, saçıldı inciler yerlere.. Ve gelip hiç çekinmeden , kalbimin olduğu yere; etime, tenime, çengelledi kendini.. kendini dedimse ben, anla ki imgesini...
Tortulaştık..
yozlaştım bende..
eskidim bende..
bende çürüdüm..
-insan içten çürüyor azizim..
ve inadına, bakmamam gereken gerçeğe bakıyorum..
soğusa bile içimde bir anne..
ben hala o çocuğum..
hiç değişmedim...
ve hiç bir adsız, var’siz mutluluk (var olsada) getiremeyecek neşemi..
annem başında sezindi çünkü..
o tanıdı beni herkesten önce, herkesten öte...
ve bilir,
yürüdüğüm yollardan hiçbirsey olmamiş gibi geri dönemeyeceğimi..
12.09.2007 Raziel Nisroc