Annem çok üzgün, farkına vardım sonunda. Çok büyük bir yıkımdı o an.. Gerçi hala beni en net görebilen o..
Demişti ki o zamanlar "Üzüleceksin… Üzüldüğünü görmek şimdiden, inan daha çok acı veriyor.."
Derken aksini iddia edip karşı çıktığım gençlik figürleri geliyor aklıma.. Gelse de fark -etmiyor..

Değişen,, ya da esen bir kuzey rüzgarı yok çünkü..

O rüzgarlar poyrazlarla yıkandı..
Yıkıldı, saçıldı inciler yerlere.. Ve gelip hiç çekinmeden , kalbimin olduğu yere; etime, tenime, çengelledi kendini.. kendini dedimse ben, anla ki imgesini...

Tortulaştık..

yozlaştım bende..

eskidim bende..
bende çürüdüm..

-insan içten çürüyor azizim..

ve inadına, bakmamam gereken gerçeğe bakıyorum..

soğusa bile içimde bir anne..

ben hala o çocuğum..

hiç değişmedim...

ve hiç bir adsız, var’siz mutluluk (var olsada) getiremeyecek neşemi..

annem başında sezindi çünkü..

o tanıdı beni herkesten önce, herkesten öte...

ve bilir,

yürüdüğüm yollardan hiçbirsey olmamiş gibi geri dönemeyeceğimi..

12.09.2007 Raziel Nisroc