Aynı değerdeki insanlığı tartışıyoruz...sebebi “hayat”…

Ne itiraz edenimiz var.nede kabul edenimiz. Doğum sebebindeki senoryaya kitleniyor çoğumuz, ellerindekini feda ederken bi başkası, diğeri acımasızca çalıyor yüreklerden… ne anlamı kalır ki şehvetin geçtikten sonra içini kışkırtan çekici yalanın… büyüdükçe mi ölür duygular gerçekten? Yoksa biz mi tutamayız yaşam derdindeyken.eski yazdıklarıma bakıyorumda; en içten fethetmişim hep. En derinden yakalamışım, en ürkek duyguları bile bulup arsızlığını göstermişim inatla. Şimdi ise cümlelerimin sonunda ardı ardına gelen noktalar var. Tamamını dile getiremediğim, hep dahada uzayan,uzadıkca daha anlamlı ve çözülemeyen, yarısı bende saklı cümleler var. Belki şimdi derinlerde saklanan “BEN” imdir. Göremediklerime yüklüyorumdur yalnızlığımı, kadınlığı getirdiklerine mahkum yargılarla sızıyorumdur uyudum sanarak… konduramadığım için susuyorumdur belkide. Çok koştuğum için bekliyorumdur gereken zamanda, çok konuşulduğu için dinliyoumdur aslında.herkes bildiğini sandığından cahilliğimi çaktırışım! Oysa alışkanlığımızdır değil mi önceden olanların değilde baştan sayıp geriden gitmek… tutmak yerine yakalamaya çalışmak… baktığımızı gördüm zannedip, duymadıklarımızı bile bilmek… en dibimizdekileri kendi ellerimizle itip, sonra bulamamaktan yakınmak..sonu gelmeyen huylarımız bizi sürükleyen belki de. Çekingenliği üstümüze yükleyen “günah” saydıklarımız olmuş şimdilerde. Haddini aşmış insanların –imamın şeytanıyla- işbirliği yaptığı şu günlerde, pek de büyütülmemeli aslında arsızlığın yargısı…
Hep dayattığımızdandır kendimizin olan duygulardan yoksunluğumuz. Nefret mantığımızı bile keserken, dahi zannettiklerimiz gerçekten dahi oluyordur sayemizde… farkında olmadan değişiyordur farksızlığımızın birazdaha yukarı çıkışı. –ihanet- bizimle dost olduğundan unutuluyordur, unutulmayan kinlerin fazlalığı tenha beynimizi zehirlerken…
İfade bile edemezken dudaklar gerçeği el kaleme nasıl emir buyursun ki yürek taze deyken…