BİR PATLAMANIN PÜSKÜRTMELERİ...

• 11 Temmuz 2010 Pazar 15:00:12

Bugün anladım ki çok cahillik etmişim. Bu cahilliğimin cesareti gözlerimi kör etmiş meğer. Ben herşeyi bildiğimi sanırken aslında herşeyden bi haber yaşıyormuşum hayat denen bu alacalı kandırmacalar diyarında. Seni sevmenin dozunu fazla kaçırmışım meğer. Seni kendim gibi sanarak hata etmişim. Senin farklı biri olduğunu yeni yeni anlamaktayım malesef. Senin bana kattıklarını benden aldıklarını daha bi net görebiliyorum bu buz gibi yanlızlığımın gölgesinde dinlenirken..
Senli günleri düşünüyorum da. Meğer ne çok güç veriyormuşsun acıların yoğunluğunda büyümeye çalışırken ezilen bu bedene ve içindeki ince ruhuma. Beni ne kadar mutlu ediyormuş meğer senin tarafından sevilmek ve seni herşeyi unutarak sevebilmek. O günlerde ne çok kızardım sana ve bu mantıksızlık yüklü sevgiye. Seni hiç affetmeyeceğimden bahsetmiştim ya sana ; kendini bu kadar sevdirdiğin için ve bana kendimi bi halt sandırdığın için. Yalanlarınla yaralarken beni susmak istedim izin vermedim. Kaçmak istedim durdurdun. Ben bu kadar aksiyona dayanabilecek kadar tozpembe bir yaşama şahit olmamıştım oysa..
Senin varolduğun ne kadar çok şey olmuş hayatımda anlamadan. Ne kadar çok plan yapmışız meğer geleceğe yönelik. Kovmaya çalıştıkça nasılda çıkıverdiler karşıma. Ben seni öyle böyle sevmemişim canm ya. Ben seni öyle böyle yaşamamışım, her adımıma sana diye bakmışım.. her nefesimi seni mutlu edebilmek, geleceğe taşıyabilmek için almışım. Bütün gereksiz takıntıları unutmuş, bütün kötü duyguların köküne kibrit suyu çakmışım. Hayatı, kendimi, gerçekleri , kendi korkaklığımı unutacak kadar çok bağlanmışım varlığına..
Seni düşünmediğim tek bir an olmadı derken çok ciddiydim canm. Seni unutmak için verdiğim cabalar bataklıktan çıkmaya çalışan bir hayvan gibi daha çok sana çekti beni. Daha çok özledim, daha çok bağlandım gülüşüne. Daha çok vicdan azabı çektim seni bensiz bıraktığıma. Sana daha çok isyan ettim ; yalanlarınla beni uzaklaştırdığın için. Yüzlerce kez sana koşmak isteyip durdurdum kendimi. Yüzlerce kez dönüşerine eşlik etmek istedim.. Engelledim bu kez duygularımı.. İnsan ruhunu iki şey yaralarmış ya canm ; konuşacakken susmak ve susacakken konuşmak. Ben konuşacakken susarak ruhumu paramparça yaptım. Kendimi sensizliğe mecbur hissettim. Sensiz günlerimin hiçliğini unutarak bi yerlere varabileceğimi sandım. Delilerle yaşarken, sensizliğin çıldırışında delirdiğimi sandım. Battıkça battım. bittikçe bittim. Her ne olursam olayım. Derinlerimde bi yerlerde senindim. Bunu o kadar yoğun hissediyordum ki başka hiç bir duygu bu yüceliğin önüne geçemiyordu..
Şarkılarla aramı da senin için bozdum. Şarkıların yakıcılığından kaçmak için dinlemedim. Hissetmekten kaçtım.Yüreğime dokunmasına müsade etmedim o sözlerin. Çünkü defalarca yandım artık. Yakmakta yanmakta istemiyordum. Meğer o yangınlar beni yaşatıyormuş yeni yeni anlıyorum. Artık olmayacağın zamanlar yaşanırken kendime karşı dürüst oluyorum nedense. İtiraf ediyorum sanki bütün gerçekleri kendi derinlerime. Sen olmasaydın belki de hiç bir zaman bu derece kendimi tanıyabilecek kadar anlamlandıramayacaktım yaşadıklarımı. Aradığım cevapları bulamayacaktım.
Keşke diyorum şimdi o kadar kaçmasaydım senden belki bu kadar dalmazdım neresi olursa kulaklarımı uzak tutardım. Kötü diyen dillerden. Kendi hayallerimden, kendi bildiklerimden bu denli uzaklaşmaz. İnançlarımı muhafaza edebilridm belki en koyusundan. Senin kutsallığını unutmaz. Senin sıcağından uzaklaşmaz beni kötülüklerden ömür boyu korumana izin verirdim belki. Biliyorum beni bir annenin çocuğunu sevdiği gibi sevdin. Hep hoş tutmak istedin yalanlarla oyalamak istedin dikkatimi. Saflığıma değerek yüzleşmelere mağlup çıkardın. Zaten siz kadınlar karşınızdaki erkeği iki şekilde sevmiyormusunuz ; Ya bir anne gibi şefkatinizi sunuyorsunuz , güçlüyü oynuyorsunuz ya da karşınızdaki erkeği baba gibi bilip esirgemesine terkediyorsunuz varlığınızı..
Şimdi anlıyorum bana anlatmak istediklerini. Hatta görüyorum tek tek. Sana boyun eğebilseydim belki beni krizlerimden döndürecektin. Ama içimdeki kıskançlık yüklü temizliğin korkaklığından koruyamadım seni , aşkımızı ve dönüşüm geçiren beni. Düşünüyorum da o zamanlar bıraksaydım kendimi sana. Şimdilerde sana güzel bir hayat arkadaşı ve çocuklarımıza güzel bir baba olabilirdim. Ya şimdi , hiç bir şeyden emin değilim. Yüreğim öyle ızdıraplar çekti ki ; yokluğunda artık hiç bir şeye yoğun bir şekilde inanamıyorum. Kendimi koyuverdiğim o günlerden sonra bir daha doğrulabileceğimden dahi emin değilim. Ama bilirim ki ; geçmiş döndürelemez. Bana yaşattığın bütün acılara rağmen senin tarafından hissettirilenleri ve senin tarafından sevilmenin büyüklüğünü yaşamımın sonuna dek unutmayacağım. Seni ömürlük sevdim beni ömürlük mutlu ettin. Başında da dediğim gibi canm. Yaşadığım en büyük mutluluk çektiğim en büyük acısın...
Umarım çok mutlu olursun....