Yaklaşık bir fırtına, çapraşık bir boşluk, sahici bir zaman, gerçek ve tam bir yolculuk...

İşte tam buna dokunuyor benim öyküm. Öyküm dedim, denemeler bölümündeler. Bu arada renklerle iletişim kurmam zaman alabilir, yazıları biraz tuhaf görünüşlü bulursanız, şimdiden özür dilemeli sizlerden. Ne diyordum? ha işte hayat ve yol. Dokunmak ve öykü. Hepsinden çalıp, çırpıp, bulup buluşturup, kondurduğum yazılarımla aranıza katılıyorum. Bir gayretle, bir hayretle, bir severek, bir nefretle, bir susarak, bir söyleşerek, bir duyup, pardon o iki duyup olacakt, sadece bilmek değil anlamayı da isteyerek, karşıtlıkları kabullenip, bunların da varlığın bir yanı olduğunu hissederek, yazmayı deneyeceğim işte.

Ayakta alkışlansınlar diye değil yazdıklarım, kendimden kendime hepsi. Her biri diğerini zorlayacak belki bazan, bazan bir bakmışsınız, soru soracaklar kendi içlerinde yazdıklarım. Bazan saman alevi gibi bir solukta akıllarınızdan uçup gidecekler, belki kalacak öylece aklınızın bir yerinde bazıları. Donup kalacaksınız belki kimilerini okurken, ne kadar da benden bir yazı diyeceksiniz. Çeldiricisi çok, anlamları katışıksız, yalın olacaklarına emin olabilirsiniz. En başta söylenmesi gerekeni ben, en sonda söylemeden rahat edemem bir de, o nedenle: merhaba...