Ben insanların geceleri sadece pişmanlıkları için üzüldüklerini düşünürüm hep, ben onunla doya doya yaşadım her şeyi, gerektiği gibi, belki de fazlasıyla o yüzden sanırım gündüzleri gecelere nazaran daha çok üzülüyorum hep. Sezyum çok da haklı sayılmazmış aslında ya da ben gerçekten çok başındayım daha. Onunla yapılan güzel şeyler hep başını ağrıtırmış, beynin patlayacak gibi olurmuş, gözlerin dolarmış. Birlikte gittiğiniz her yerden bir daha geçerken canın yanarmış. 2hafta önce olması lazım İzmir’deydim otobüse son anda binmeme rağmen tek kişilik yer bulup oturdum biraz sonra bir dede bindi kalkıp yer verdim ve ona kitlendim elinde hastane raporları vardı gözlüğünü takıp onları inceliyordu ben de onunla birlikte inceledim diyabeti varmış uzun uzun sonuçlara baktı sonra katlayıp ceketinin cebine koydu göz göze geldik gülümsedim o da bana gülümsedi dedeme o kadar çok benziyordu ki yanından bir dakika bile ayrılmak istemedim. Gözlerim doldu yine boynuna sarılıp uzun uzun öpmek istedim dede gibi kokuyordu zaten, dedem gibi. İneceğim yeri geçmemize rağmen inmedim o dede inene kadar. İnmesine yardım ettim hatta onunla birlikte inip oradan evime yürüyerek gittim. Yürürken dedemi düşündüm onu ne kadar özlediğimi yeniden ve yeniden hatırladım. Eve gidince fotoğraflarına bakıp biraz daha ağladım. Ağlamaktan yorulup uykuya daldım. Bütün gece benimleydi kaleiçindeki evinde bahçedeki şezlonga uzanmış ben de kucağında yatıyordum 3 yaşlarındaydım bana fıkralar anlatıyor, beni gıdıklıyordu. Yanaklarım ve karnım ağrıyarak uyandım rüyamdan her zamanki gibi yine birlikteydik, ve yine gülüyorduk inadına..