MUSTAFA ERGİN KILIÇ’IN BİR ŞİİRİNDEN

• 16 Eylül 2007 Pazar 19:55:20

Ç ağla*

çağla kalsaydım
kırağı vursaydı ağlasaydım olmasaydım
en yüksek dalında ağacın
kardeşlerimin büyüme nöbetini tutarken
sara nöbetimi unuttum!

güz yapraklarını süpüren saçların
başıboş sokaklar

genç kızlığın belikleri
annenin ilkokulda örüp terk ettiği

ruhundaki uçurumun yüksekliği denizle ölçülür

ben sana üzüm gibi bakmış bulundum
sen bana salkım salkım bakma

ölüm mart gibi gelir kıyılarıma
dalgalarımdan anlamaz martılar

MUSTAFA ERGİN KILIÇ

İlk çocuk(lar). Ağabeyi (ablası) ezilmelerin. Anne babaların öğrenme süreci; sonraki çocuklar için bitirme ödevi belki de: ‘Nasıl Sevilir Çocuklar.’
Çağla şiiri, aklıma annemin çocukluğunu düşürdü. Annem de ilk çocukmuş. Biri ölmüş on kardeşin en büyüğü. Kırklı yılların başı, İstanbul. Evlendiklerinde
dedem otuz, anneannem on üç yaşında. İkisi de Afyonlu. Okuma yazmaları yok. Dedem güreş tutarmış. Anneannem ufak tefek olduğundan, nikâha giderken; memelerinin üstüne bez parçaları doldurarak büyüttüğünü anlatırdı. Annemi on dört yaşında doğurmuş.
Üsküdar’da iki göz oda bir ev. Anneannem Paşalimanı’ndaki Reji’de iş bulmuş. Dedem de geçici işçi olarak, Haydarpaşa’da Demiryolları’na girmiş.
Annem yedi yaşındayken, ikinci kardeşi yedi aylıkmış. Aradaki kız kardeşine de ablalıktan çok, annelik yapıyormuş. “kardeşlerimin büyüme nöbetini tutarken.” Odanın birine asma salıncak kurmuşlar. Anneannem, kış günü bebek üşümesin diye; mangalı salıncağın altına koyuyormuş işe giderken. Bebek ağladıkça, salıncağı sallıyormuş annem. Yine de ucuz atlatılmış bir kaza: “genç kızlığın belikleri / annenin ilkokulda örüp terk ettiği” annem, bir gün salıncağı sallarken; bez çözülür ve bebek mangalın üstüne düşer. Yedi yaşındaki küçük-anne çok korkar, ne yapacağını bilemez. Hemen bitişikte oturan ninesine koşar.
Yaşlı kadın, bebeği mangaldan alır ama; bir elinin başparmağı ile bir bacağında
derin yanıklar oluşur. Yedi aylık Hanife Bebek, şimdi benim ikinci büyük teyzemdir. Üniversite çağında torunları var.
Eski bir türkünün garipliğinde; eski zamanlardan bize/şiire, çeyiz sandığının en dibinde saklı “ilk çocuklar masalı” olsun bu.

çağla dediysem…
ben sana bağevinin kapısından uzaklaşırken
eski bir çocukluk masalından
bakmış bulundum

Sevgili Mustafa,
“kara incecik kıymık” gibi sızlatan şiirin
ve bozlakların acıtan sesiyle
güz inmiş ömründen baktın bana…

* DESİBEL Kitabından, (Mustafa Ergin Kılıç, Başak Yayıncılık, 2007)

(Denizsuyukâsesi, Temmuz-Ağustos 2007,sayı 27)