Yokluğun biraz berisinden geldim yanına. Issız bi yolda tek başına bıraktım adımlarımı. Korkulu gecelerin içinden çıkardım kalbimi. Sırf üşümesin diye yalnız.. Bir de gözlerimi düşündüm. Islanmasınlar istedim. Teker teker içine daldı parmaklarım olmayan saçlarımın. Bacaklarım karnıma doğru yol aldı sessizce... Uzun bi yolculuk değildi düşlediğim. Kopardığımı bilemedim bedenimden ruhumu... Ayırdığımı farkedemedim düşlerimden... Gerçeklerden çok uzağa götürdüğümü bilemedim. Allak bullak oldu kokular, yüzler. Tanıyamıyorum aynadakileri bile. Parçalandı sanırım her bi hücrem. Eskiden tanıdık kalan salt bu duygu var içimde. Tarif edilemez, duyulamaz, söylenemez, bilinemez... Bi çeşit yutkunamayış havayı... boşluk gibi, yumuşacık...Endişe dolu; yaşayan kimsenin bilemediği ölüm gibi... Kırdı başka tenlerden koparıp getirdiğin parmaklarn bedenimi. Üzdü basit bikaç kelimen bilmeden öylesine dediğin...yıkıp geçti umursamazlığın. Alışmak uzun bi süreç. Ama güç toparlanabilen bi varlık. Yeter ki yüzgeçlerim kaybolmasın. Bekler ve yol alırım hafızam taptaze. Yeniden doğmuş gibi yok olacağımı düşünmeye vakit kalmadan. Bir daha ve bir daha... Sanırım en çok da bu bir dahalar yoran beni. Yorulduğumu bilmeden, tam herşeyi anlamışken, sevmişken, hemen ardından terkedilmişken yeniden yeniden ve yeniden unutmak benliğimi. Sıkıcı olduğunu bile hatırlamaya vakit yok. Bilmiyorum... yine de üç-beş dakikalığına hüzünleniyorum. Birazdan bitecek ve çark yine dönecek.
10
9
.
.
.
.
3
2
1
Yokluğun biraz berisinden geldim yanına. Issız bi yolda tek başına bıraktım adımlarımı............................