HİROŞİMA

• 26 Haziran 2010 Cumartesi 15:33:49

Adalarda göğüs göğüse acımasız bir savaş sürüyordu.New Meksiko,da bir Laboratuvarda Amerikalılar asrın en yıkıcı silahını geliştiriyordu.Hiç kimse bu silahın yok etme gücünü bilmiyordu.

6 Ağustos 1945,te Amerika ilk atom bombasını Japonya’nın Hiroşima şehrine attı. Bir anda bütün şehir yok oldu ve 80 bin kişi öldü.Daha sonra radyasyonun neden olduğu yaralar ve hastalıklar yüzünden yaklaşık 200 bin kişi daha yaşamını kaybetti.

Mitsiko Yamaka adında bir kız bombanın düştüğü yerin 300 metre uzağında sokakta yürüyordu. Mitsiko o an için şöyle diyordu:

“Bombanın doğrudan üzerime düştüğünü ve öldüğümü sandım. Kurtarıldığım zaman saçlarım yanmıştı.Yüzüm balon gibi şişmişti.Bluzumun neden yanıp kollarımdan aşağı doğru döküldüğünü anlayamadım.Sonra fark ettim ki onlar benim derilerimdi.Su arayan insanlar gördüm ve su içtikten sonra öldüler”.

Amerika kana doymuyordu. Üç gün sonra Amerikalılar Nagazaki şehrine ikinci ve daha büyük bomba attı.İlk seferde tam 40 bin kişi öldü.Japonya koşulsuz teslim oldu.İkinci Dünya Harbi sona ermişti.

Bu korkunç katliam Amerikanın alnına sürülen kara bir leke gibi kaldı. Amerikalılar sayesinde dünya top yekün savaşın bedelini ve daha da kötüsü nükleer felaketin nasıl olduğunu acı bir biçimde öğrenmiş oldu.

Ünlü şairimiz Ümit Yaşar Oğuz can Yamamura adlı bir Japon delikanlısının ağzından yazdığı Hiroşima adlı şiirinde o günlerde çekilen acıları şöyle anlatıyordu:

Önce bir bulut yükseldi
Yerden göğe doğru
Ben gördüm
Akahito gördü
Yuhara gördü
Hisaki gördü
Yasayanların hepsi gördüler
şimdi yaşayanlar diyorum
Oysa ben kaldım
Onlar öldüler
Pirinç tarlasında kadınlar öldü
Memede çocuklar öldü
Çiçekler öldü
Kuşlar öldü
Ve sevgilim sanuki öldü
Sanukiyi seviyordum
Sanuki öldü
Sanuki öldü
Ateşten top kayboldu göklerde
Ardından
Bir çölün sessizliği çöktü şehre
Bulutlar gitti
Renkler gitti
Sesler gitti
Gülerken ölmüştü babam
Anam Chiyo-No ağlıyordu
Ve kız kardeşim Shirara
Ah Shirara
O da saçlarını tararken öldü
Shirara, ah Shirara
Aynada unuttu gençliğini
Ve ben Yamamura
Bizim sokaktan bir ben sağ kaldım
Bizim sokağın ağaçları da öldü
Ve ben Yamamura
17 yıl geçti aradan
Hala yaşıyorum
Ağaçları, çiçekleri görmeden
Ben Yamamura
Kör ve sağır
Çoktan öldüm
Kimse farkında değil