Bir eylül sabahı... Çocuklar koşuyor, zıplıyor, uçurtmalar uçuşuyor, kuşlar cıvıldıyor...Doğaya yabancıyım sanki. Sesler geliyor kulağıma, duyuyorum. Ne kadar güzel bir gün. Eşim ne giydi acaba? Acaba bugün günün rengi ne? Sokaklardaki çocukların sesi, kuşların cıvıltısı bir tatlı seda gibi bugün... Bugün gözlerim kapalı yatıyorum yatağımda. Şen şakrak bir gün olacak bugün. Daha dün bahçemdeki çiçekler tomurcuktu. Bugün canlanıp açtılar mı merak ediyorum... Telefonum çalıyor, bakmıyorum bile. Gözlerim kapalı yatıyorum öylece. Öylece sokağı dinliyorum. Eski gürültüsü de kalmamış caddelerin. Evet evet, muhteşem bir gün. Sabah haberlerini açmış eşim, karşımda ama bakmıyorum yine. Sonra eşimin seslerini duyuyorum, başucumda. Uyuyor taklidi yapıyorum hem, anlamaz o. Neden o tarafa bakıyorsun yüzüme bak diyor inatla. UYANIĞIM... Açıkmış gözlerim meğer. Bakıyorum ama her sabahki gibi değil. Bu sabah, sokağın, çocukların, gökyüzünün, günün renkliliğine inat, KAPKARANLIK OLDU DÜNYAM!!!...