KÜSKÜN BEGONVİL (18)

• 21 Haziran 2010 Pazartesi 22:38:19

Yaşlı kadın bir gonca gülü koklar gibi nazikçe kokladı torununu. Salavat getire getire…

Sibel onun için o kadar kıymetli idi ki. Ailenin tek kız torunu olmasının dışında nenesiyle

arasında kopmaz bir bağ oluşmuştu. Çocukluğunda tüm yaz tatillerini onun evinde geçirir,

ona can yoldaşı olur, onunla koyun koyuna uyurdu sıcak geceler boyunca. Şimdi biricik

nenesini böyle hasta yatağında hele bir hastane odasında görmek fazlası ile üzüyordu

Sibel ‘i. Anneannesini tanıma fırsatı olmamıştı. O daha minicik bir bebekken vefat etmişti

hayata ve ilk torununa doyamadan. Sibel onu sadece resimlerinden tanıyordu birde

annesinin anlattığı ve dinlemeye doyamadığı anılardan:

-Sen onun ilk torunusun yavrum. Öyle büyük ve tarifsiz bir heyecanla bekledi ki, sanki ben

değil o taşıdı dokuz ay karnında seni. Doğduğun anda yanı başımdaydı. Adın bile hazırdı.

Bu ismi koymazsan hakkımı helal etmem sana demişti. Öleceğini hissetmiş miydi ne…

gelinlik kıza çeyiz hazırlar gibi çeyiz hazırladı sana. Sakız gibi bembeyaz bebek yatak

takımları, işlenmiş zıbınlar, ipekten fırfırlı başlıklar, üzerinde ‘ Sibel ‘i öpmeyin solar’

yazan mama önlükleri… yelekler, hırkalar, patikler, bereler, hatta ilk doğum gününde

giyeceğin kırmızı kostümünü bile dikmişti… dört gözle bekledi seni ama doyamadan göçüp

gitti…

Bütün bunları can kulağı ile dinlerdi Sibel. Anneannesi tarafından böylesine sevilmiş olmak

çok mutlu ederdi onu… keşke daha uzun yaşasaydı da Sibel ‘in de onu nasıl sevdiğini

bilseydi diye düşünürdü hep. Bir çok kez rüyalarına girmişti o nur yüzlü kadın. İşte bu

yüzden Sibel anneannesine olan hasretini katarak büyük bir bağlılıkla bağlanmıştı Pakize

nenesine.

Başındaki gül kokulu yazmasının ucuyla gözlerini kuruladı yaşlı kadın. Torununun yüzünü

ince uzun parmaklı, bir pamuk kadar yumuşacık olan ellerinin arasına aldı. Sanki tüm yüz

hatlarını ezberlemek istercesine dudaklarında, çenesinde, yanaklarında gezdirdi

parmaklarını, okşadı.

En son gözlerinden öptü defalarca. Sanki sevgisini mühürlemek istercesine.

Sibel odadan çıktığında durmadan dua ediyordu:

-Allah ‘ım n’olur onu da alma yanına.

Babası, annesi, amcaları, halası diğer kuzenleri hep oradaydılar… Babaannenin durumu iyi

değildi… Tansiyonu kontrol altında tutulamıyor sürekli istikrarsızlık gösteriyordu.

Sibel de diğerleriyle birlikte nenesinin yanında kalmak istiyor ama bebeğinden dolayı

bunun mümkün olmadığını biliyordu. Üstelik Zeynep’ lerin Bodrum’ a dönmeleri

gerekiyordu. Hep birlikte geri dönüp ertesi gün Can’ı annesine bırakıp tekrar gelmek

üzere ayrıldılar hastaneden.

Arabayı gene kemal kullanıyordu. Ahmet önde Kemal’in yanında kızlar da çocuklarla arka

koltukta oturmuşlardı… akşam yavaş yavaş çökmeye başlamıştı tabiatın üzerine. Koyu

renk bir tül gibi örtmeye hazırlanıyordu dünyayı gece. Erkekler gayet suskun, Zeynep ile

Sibel ise sürekli Pakize teyzeden bahsediyorlardı. Çocuklar annelerinin kucağında derin

bir uykuya dalmışlardı. Sonra ikisi de sustu bir ara. Zeynep sessiz kalınca aklı hemen

doğmasına fırsat vermediği bebeğine gitti ve orada takıldı kaldı gene. Anladı ki bu acı ve

pişmanlık onun yakasını asla bırakmayacaktı.

Yaşamaya devam edecekti ama sürekli içini kemiren bir vicdan hesabı ile. Camdan dışarıyı

seyrediyordu. Ağaçlar, evler sanki büyük bir süratle yanlarından geçip gidiyordu.

Hareket halinde olan onların içinde bulunduğu araba değil de dışarıda ki dünyaydı sanki.

Başını yavaşça sağ tarafa çevirdi. Kucağındaki bebeğine sımsıkı sarılmış olan Sibel başını

cama dayamış gözlerini kapamıştı… belki de uyumuştu kimbilir…

-Kemal ! Kemal! dikkat et! Kır direksiyonu Kemal! Frene basma frene basma gazdan

çek ayağını!

(DEVAM EDECEK)

Beğen