Alçaklığın Kan Kokan...

• 19 Haziran 2010 Cumartesi 19:37:59

İlk defa bir yazıyı hiçbir düzenleme yapmadan sizlere aktaracağım… Artık yüreğim kaldırmıyor bu konuyu şiire dökmeye denemelerimde tek tek irdelemeye… Artık yüreğim kaldırmıyor kelimeleri süsleyip duyguları süsleyip cılız çığlıkları dizeler zinciri yapmaya…!

Bugün Hakkâri’de on tane çiçeğimiz daha kopartıldı kendi toprağını korumak isterken… Tam beş saat yüreklerini koydular toprağa asılan kan kokan vahşet gölgelerine karşı… Bugün bayrağımın dalgalanmasını istemeyenlerin bağrındaki insanlık dışı hareket midemi bulandırdıkça sorgularımı çoğalttı neden neden neden diye… Aktütün’ü, Dağlıca’yı, Erzincan’da yürekleri dağlar doğuran 33 erimizi de unutmadık unutmayacağız unutturmayacağız…

Bağımsızlığını bayrağına veren bir toprağın güneşi batmaz… O toprağa gecenin sinsi teni uğrar belki ama o gecenin elleri bile yanar yanar kendi anlamsızlığında… Bayrağını göğünde taşıyan bir vatana sinsi planları ekmek isteyenlerin ruhundaki kir kendi geleceklerini kendi başlarına yıkacak… Kendilerinin olmayana hak sahipliğini düşünenlerin bu onursuz savaşları nereye dek sürecek bilmiyorum… Mağaralarında insanlık dışı yaşamsal hikâyelerine bir de ruhlarını kalleşçe beslemelerini eklersek tek yapabildikleri kirli bir tablo… Ve o tabloya bir türlü çizemedikleri hayali harita…!

Gelmiş geçmiş hangi iktidar ya da kendi siyasi tonunu duruşunda büyütmek isteyen hangi siyasiler bu lekeyi temizlemek anlamında huzurun, barışın, insanlığın, kardeşliğin sadece bir karış ilerleyebilmesi için ne yaptılar ?

Suçlu mu aramalı bence,

Özellikle kardeşliği ya da aynı dine aynı Allah’a aynı Kitab’a inandığını söyleyenlerin ne denli gerçekçi olmadıkları bu hainlere verecekleri primlerle bir bir kanıtlanmaktadır...

Eğer ki o bölge insanı da bu gidişata dur demek istiyorsa elini taşın altına koymalı devletine sadakatini göstermelidir...

Ben çocukken de gençken de şimdi de tek tek dökülen nur çiçeklerinin hikâyesi bitmedi… Onların annecikleri, onların sevdalıları, onların yürekleri yansa da ağlayamayan babaları yandı yandı yandı…

Bir masal bile hep aynı yerde kalmaz mutlaka zamanın mantık tutan kollarında ilerler değişime uğrar ya da bir çizginin aşılmış ucuna dokunur… Ama yıllardır bu çirkinliğin bitmeyen kara gölgesi artık yeter dedirttiriyor…

Kardeşçe yaşamak istedikçe kardeşliğe atılan kan kokuları daha ne kadar nur çiçeğinin ocağını yakacak… Bu topraklarda huzuru ekmek isteyen farklı ırktan mezhepten ve renkten insanların umutlu duruşuna daha kaç vahşet karanlığı ekilecek…

Bereketi geçmişinden geleceğine hep akacak olan ve tek bir bayrağın altında sonsuza dek bir isimde bizleri yaşatacak olan bu ülkeye bir daha ATATÜRK’ÜM gelemeyecek ama onun imzasını nefesinde saklayan bir sürü Mehmetçikler doğuracak analar… Ve her gelen Mehmetçik gökyüzüne gitmeyi peşin peşin kabul eden VATAN sevdalıları olacak… Ama…

Ne zaman ülkemde olumlu bir hava essin, huzur dolu sesler çıksın ya da kardeşliğe atılan adımların rengi çoğalsın o zaman kan kokulu alçakların cesareti artıyor… Biz onların cesaretini yüreklerinde insanlığa dair hiçbir iz kalmayan kıvrımlarında susturacağız…

Nasıl mı ?

Tarihimize daha da sarılarak….

Elimizdeki hazinenin her gün bakımını yaparak…

Hazır fikirleri alıp tembelce düşüncelere sığınmak yerine, geçmişimizin onurlu kahramanlarının ruhların daki sonsuz inancı ve davanın en ince şifrelerini alıp fikirlerimizi oluşturup bayrak bayrak dalgalandırarak…

Ve…

ATATÜRK ÜN, kurtuluşa koşanların bize bağışladığı ve çözümü sadece bu topraklara aşık olanların ruhlarında olan düşünceyi ve bu düşüncenin anahtarını sadece bayrağına sahip çıkabileceklerin yüreğine vererek susturabileceğimizin gerçeğidir artık aslolan...

Mehtap ALTAN