Haylaz değildiki çocukluğum, küçük yaşta omzuma binen yükle zaman kalmamıştı haylazlığa. Elimde hiç bişey yoktu haylaz düşüncelerımden başka. Ve kocaman susmalarım. Büyümek ne zor bir şeymiş aslında. Sonra keşke hep çocuk kalsaydım düşüncelerinin arkasına saklanmak.
Ne zormuş her acıya göğüs germek zorunda kalırken çabalarının boşa gittiğini görmek.

Ey hayat, barışamadık seninle bir türlü
Ne bugünümde bırakıyorsun beni
Ne düunüumde bıraktın kendime
Nede bir umut vaadedıyorsun geleceğime
Garezinmi var bana?

Hele birde umutsuz bir hasretin peşinde serserice dolanmak yokmu... Beklentisiz bir aşkın gelgitlerinde ezilip kalmak. Ne yanında olması, nede uzak kalması... Sadece hayatını altüst edip geriye darmadağın yaşam parçacıkları bırakması... Umutsuzluk, acı, hasret, sevdaya olan kırgınlıklar, kırık bir kalp vesair ağır yaralar... toplanmayı bekleyen; toplandığında tekrar daradağın olacaığını bile bile beklenilen bir hayat.

Ey aşk çaldında kapımı
Beni vurmak içinmi?
Madem gelmeyecektin içeri
Neden alıpta gittin bir yanımı?
Garezinmi var bana?

Beklenmedik anlarda, beklenmedik olaylar çıkıveriyor karşımıza... Her acı bir an geçirdiğimizde, yeniden kendimizi hazırlıyoruz, yeni bir acının bizleri yine dizlerimiz üstüne çökerteciğini bile bile...
Acı hayat iste... ve insanlar acı... sen uçurum kenarında dolanırsın, yinede tutarsın ellerinden, onlar tutarlar kurtulmak için elinden, unutuverir anında seni ve tuttuğu elleri.
Susmak lazım en iyisi...

Ey acı en daim dostum sensin, sen
Ağır vurmaktasın bazan, bir bilsen
Aslında sana değil sitemim, insanlara
Onlardır seni bana iteleyen
En iyisi
Susmak lazım...

Umudumu bırakıyorum bir kağıt gemiyle kocaman okyanuslara. Susmalara iteliyorum tüm düşüncelerimi... Saf ve temiz bir çocukluğa doğru... Kim tutacak ellerimden?