Çocukluğumda Hac’a giden akraba ve komşularımızın yolunu gözlerdik. Çeşit çeşit yüzükler hediyeler getirilir, ziyaret edenlere sunulurdu.
Çocukluk bu ya, kendi kendime peypamber efendimizin ne kadar çok zengin olduğunu düşünür, hediyeleri onun gönderdiğini zannederdim. Parmağıma geçirdiğim kımızı taşlı yüzüğü uçan kuşlara gösterip avazım çıktığı kadar bağırırdım
-’Efendime selam söyleyin benim yerime teşekkür edin’ diye.

Geçen hafta bir telaş vardı mahallemde. Abimin hanımı biricik Sevgi yengem Umre’ye gidecekti. Öyle heyecanlıydı ki, onun heyecanı beni çocukluk yıllarıma götürdü. Aynen bir çocuk gibi sevinçliydi. Tüm mahalle sakinlerini dolaşıp helalleşti mutluluğunu paylaştı. Ve her gittiği evden efendimize sunulmak üzere okumalar istedi.

Son gün geldi, uğurlarken Sevgi yengemizi, herkes birşeyler gönderiyordu Efendimize. Kimi Yasin okumuş kimi Kur’anı hatm etmiş, onları gönderiyorlardı.
Sıra bana geldi dedim ki
-’Yengeciğim benim yüreğimi götür Efendimize’ içimdende
-’Efendimiz bana kırmızı taşlı yüzük göndermişti, ne çok mutlu olmuştu çocuk kalbim. Şimdi ona yüreğimi göndermek istiyorum.


TÜM DOSTLARIN KANDİLLERİNİ YÜREKTEN KUTLUYORUM...