PLASTİK

• 17 Haziran 2010 Perşembe 16:31:43

PLASTİK
Dün akşam markette kasa sırası beklerken ve işlemler yapılırken. Poşeti arabama asmak istedi kasiyer genç adam, ağır diyerek." Ooo bu ne ki? Ben ne ağırlarını taşıdım yanıtını verdim. Yorgun-bezgin-öfkeli, "Yaşamın kendisi ağır zaten."diye mırıldandı. Kendi gençliğimi ve yüzyıllarca yorgun duyumsadığım, o çalınan yıllarımı anımsadım. "Anlıyorum.Hele benim için,kezlerce daha ağır karşılığını verdim. Sonra sustuk ikimiz de. Ona kitaplarımdan götürdüm sonra, çok sevindi.
Küçük buketler halinde ya da tek tek plastik, süs çiçeklerininin olduğunu biliyordum. Ama bu alışveriş merkezinde, saksı bitkilerinin, ağaçların, bile plastikten yapıldığını gördüm. Önceleri: Onları, buraya ait süslemeler sandım. Şaşkınlıkla öğrendim ki, satılıkmış. Az önce,çöplerimi atmaya giderken.Ağaç biçimine sokulmuş beyaz papatyalar gördüm. Gidip dokundum papatyalara. O yumuşak, canlı serinlik yoktu parmak uçlarımda. Sert bir doku duyumsadım.Ürkerek ve tiksinerek, hemen çektim elimi.
İnanamıyorum. Demek artık evlerde, hiç emek istemeyen. Soluk alıp vermeyen. Kımıldamayan, konuşmayan, dinlemeyen, cansız bitkiler, yapma çiçekler kullanılıyor hava atmak için. Bunu yapanlar da, plastik olabilir ancak. Başkasının emeğiyle, gösteriş yapmak, ne kolay ve iğrenç?
Ürpermiştim, içim titremişti. O soğukluğu düşündükçe. Şimdi karşımda gördüklerim, bitki ve çiçek değil. Anneciğimin güzel sözlerinden birisi çok uyuyor bu tabloya. "DIŞI GÜZEL DAĞ ELMASI." Bu söz, o yapma bitkileri evlerinde bulunduranlar için de geçerli. Hepsi tek tip. Gelecek böyle mi olacak? Çocuklarımız öğrenemeyecek mi bir çiçekle, bir ağaçla konuşmayı? Onları sulayıp, okşamayı, Sorumluluklarını almayı? Kendi seslerini, soluklarını onlara katıp, ruhlarında-benliklerinde, serin fısıltıları duymayı, hissetmeyi? Düşünmek bile istemiyorum.
Nilgün ACAR 12.03.2010 AL