Bu şehirde ne taç var, ne tacdar; ne şah ne padişah.Geride bırakılmıştır, yâr ağyar. Olanları ne tarih yazar ne roman. Sadece, bir zamanlar, o sakinler de arzı çiğnerdi. Alna değince ölüm meleğinin busesi. Ömür hitama erdi. Bir sala sesi… Mukassi bilinen meçhul şehre başlayan yolculuğun ilk karesi. Hu sesi hıçkırık sesine karıştıktan sonra dar bir geçitten geçildi bu şehre. Revaklarından revnakların sızmadığı karanlık belde. Ne avuçta var ne elde.



Omuzlar boş, gömlekler yakasız. Ne rütbe ,ne makam ne mansıp. Kabarık banka hesapları, çek defterleri, alavere dalavere hiçbir şeyin hükmü yok… rüşvetin , adam kayırmanın, ahbap çavuş ilişkilerinin esamisi okunmuyor…Güzel söz söylemenin ,iyi hatip olmanın hiçbir değeri yok.




Altın mücevher, elmas,yakut , hisse senetleri piyasalarda geçmiyor. Petrol için savaş yok. Her insan abatlığını ve perişanlığını ruh atlasına işleyip götürüyor bu şehre. Öyle ki ümmî olmak okur yazar olmaktan evla olabiliyor.



Ne narin tenler ne nazeninler çürüyor. Gölgeli hıyabanlarda salınan elif kametliler , iki büklüm. Zaman kâh yanıyor , kâh üşüyor. Gençliğin , güzelliğin, gücün pazarı kapalı. Hainler ihanet edemiyor. Günah ve sevap işlemek gibi beşeri özellikler yürürlükten kaldırılmış. Zalimler, zalimliğinden bin pişman… bin birinci kapıyı zorluyor işe yaramıyor…



Ebu cehiller kan soluyor. Varisleri irin. Tutsağı olmuşlar ruhlarındaki kirin. Ebu Leheb hepten pişman, müflis odun tüccarı ; ağlasa da zarı zarı bir işe yaramıyor. Firavunun sarayı başına yıkılmış Nemrut cehennem odunluğuna aday. Şeddâd’ı da bu cümleden say.



Cihangirler, cihangirliğiyle övünemiyor. Övünmenin yerini nafile dövünmeler almış. Taif’te iki cihan Server’ ini taşlayanlar da taşlatanlar da aynı cenderenin içinde inim inim inliyorlar. Pişmanlar insan yaratıldıklarına… artık pişmanlığın, hüznün ebedi tutsağı onlar.
Ankara,16.06.2010 İ.k