HATIRALARA YAZMAK SON GÜN

• 16 Haziran 2010 Çarşamba 21:09:54

Bu sana son mektubum sevgilim.Kar sabahleyinde devam ediyor.Şimdi daha bir masum yağıyor.Gözlerimi açtığımda sen gibi olanı gördüm.Başımın ucunda sanki ay doğuyordu.Gözlerimi onunla açmam bana doyumsuz bir sevgi yarattı.Peki sana olan sadakatime noldu?
Yeniden doğuyorum.Ansızın ellerimi okşamaya başlıyor ve dudaklarından birer inci gibi dökülen sevgi sözcüklerini duyuyorum.Neden bilmiyorum ama ona olumlu yanıtlar veriyorum.Gözlerine iyice bakıyorum belki seni görürüm diye.Ama bir tokat daha yiyorum fiyasko hayallerimden.Gerçek ! acımasızca çarpıyor suratıma.Klabim delik deşik.Öğlene kadar konuşuyoruz.Aramızda fark etmeden artan büyük bir tutku başlıyor.Sadakatsizim...
İçeride bunaldığımı hissediyorum.Sanki tüm hayallerim seni bana getirdide senden utanıyor gibiyim.Çünkü tüm gerçekler çırılçıplak ortada.Seni aldatıyormuydum ? Yastğım çarpıyor gözüme.İçimde önünü alamadığım bir titreme başlıyor.Hemenm kendimi dışarı atıyorum sen gibi olanla.Yol boyunca hayatımızdan söz ediyoruz.Aslında sadece o ediyor.Benim senden başak anlatacak bir şeyim yoktu çünkü.Ellerimi tutyor yolda.Yumuşacık,şefkatli elleri vardı.Tıpkı senin ellerin gibi.Büyük bir uçurumdan manzarayı izliyoruz.Beni sevdiğini söylüyor.Bu sözcük bu kadar bastimiydi ACEBA ? Ben susuyorum.Söylemek istiyorum ama bir şeyler engelliyor beni.Sanki onun içinde YAŞIYORMUŞUN gibi.Bazı zamanda ansızın nefesini ensemde hissediyorum.Ne kadar karanlık ve çarpık bir hayatım varmış? Dudaklarımdan öpüyor ansızın.Seni KAYBEDİYORUM...
Kendimden geçiyorum.Klabim iyice sıkışıyor.Utanıyorum senden ve onca YAŞANILMIŞLARDAN ! Aceba yanlış mı yapıyordum.Korkuyorum...Oysa ben sanabağlı değilmiydim?Peki şimdi ne değişti? Dudaklarımın uyuştuğunu hissediyorum, alev gibi yanan dudaklarını dudaklarımdan çekince.Ellerimi sıkı sıkı utuyor.Tutmasa belkide kaçardım.Üşüdüğünü bahane ederek bana sarılıyor.Kimdi bu? Neyin nesiydi?Yoksa...Yoksa senin bir parçan mıydı? Hava kararıyordu yavaş yavaş.Uçurum üstüme üstüme geliyordu sanki.’ Atlarsam sana kavuşurum belki’ ümidi var azda olsa içimde.Sen neden gittikçe içimde küçülüyorsun?Kıvranıyorum...Beni çok seviyor biliyorum.Ya bben ?Bende seviyormuydum?KArarsızım.Bencil biriyim belkide.Sadece kendimi düşünüyorumdur.O zaman sen neden hala aklımdaasın.Neden gittikçe azalıyorsun bir kum saati misali.Seni uçurumun karanlığına GÖMÜYORUM ! Yklaşık iki saattir bir bankta oturup manzarayı izliyoruz.Hatta sadece ben izliyorum.O omzuma yaslanmış uyuyordu.Düşüncerlerim gittikçe üstüme geliyor korkutucu karanlıkla.Üşüyorum...Sana İHANET ettiğimi düşünüyorum.Ama farkında olmadan onada ihanet ediyorum.Ben siz gibi değilimki.Omzumu yavaşça çekip onuda geriye yaslıyorum bedenini incitmeden.Issız ormanın arasında köpekten kaçan bir kedi gibi koşuyorum.ALADTIYORUM...Şimdi tekrar yalnızım.Neden bukadar düşünüyorumki?Bensiz gibi masum değilim.Onuda mahvettim.Oturduğum apartmanın çatısına çıkıyorum.Yastığımda yanımda.Birlikte duvarın üstündeyiz.Ufku seyrediyoruz saatlerce.Tan zamanı yaklaşıyordu yavaş yavaş.Bir birimize sarılıyoruz sımsıkı.
ÖLÜYORUZ...