BİR GÜNDE İSTANBUL MASALI

• 15 Haziran 2010 Salı 01:58:12

BİR GÜNDE İSTANBUL MASALI



istanbuldayım liman kenarında bir kafede

bir adam çayını karıştırıyor şeker katılmamış şekilde

dalmış bakışları denize neler düşünüyor kendince

ne derdi var yada ne hayali kim bilirki tahminlerle



hemen karşımda gencecik bir kız gözleri üzgün

heycanlı solukları elleri bağdaşlı titriyor dudakları

sanki birazdan yeltenip atacak kendini denize

çayımı getiren garson işe geç kalmış belli yüzünde



sabah doğan güneşi gördükten sonraki en güzel resim işte

yanımdaki masada yanakları elma iki sevgili el ele göz göze

yol aldım cami önündeyim şimdi yüzlerce insan her yerde

güvercinler birde siyajh beyaz ve dahası ne güzel resim



dilenciler çarpıyor gözüme acaba hepsi muhtaçmı

beş altı yaşında ufak bir kız çocuğu ceketsiz birde

morarmış ellerinde mendiller titrek bir ses abi diye

sızladı bir yanım üşüdü içim bu ne aile dedim birde



hadi ben on lira verdim ya yarın ya diğerleri düşün düşün

eskiden olsa hani herkes verirdi hayrına bundan eminim ya

ama bu zamanda kim muhtç kim yalancı nerden bileceksin

düşünüyorum mhayal ediyorum ürperiyor içim orda duruyorum





bir minübüse attım kendimi nereye bilmeden

kısık bir teyip sesi onu batıran bir radyo sesi

arada bir şöför sesi ücret peşin arkaya ilerleyin

yaşlı bir teyze ayakta 13 yaşında çocuk koltukta





öğrenci halinden belli ama yer vermiyor ona

arka sıralardan boğuk bir bayan sesi ne oluyor

fırsatçı bir sapık yılıştıkça yılışıyor besbelli

ne zamanlara geldik utanıyorum şimdi



daraldım inecemde nasıl şöför yol verin diyor

kafadan on kişi iniyor benim için bu ne eziyet

bir fabrika önündeyim öğle vakti insanlar panik

köfteciler tıklım tıklım simitçiler gülüyor yada sahte



yüz adım ilerde marka marka arabalar özel şöförler

jilet gibi takım elbiseler kravatlı insanlar marka pürolar

yüz adım aralıkla avrupadayım herhalde şaşkınım birde

ne istanbul ama bir günde bütün dünya



içimi acıtan başka bir ses ve görüntü var daha

bir saatte on ambulans sesi iki kaza polisler

hayat bir bakış arasında kayıp gidiyor burda

yağmur başladı insanlar bir panik yollar berbat



kış geliyor ama mağazalar boş neden acaba ?

bizim orda olsa şimdi herkes alçışveriş telaşında

aklıma geldi hani altındı istanbulun taşı toprağı

ben onu geçtim ne bir ağaç nede temiz hava yok



yok abi ben ısınmadım gelmem bu istanbula bir daha

meşhur istanbul köprünüdeyim şimdi dünyaca ünlü ecel köprüsü

aman uzak kalıyım az henüz ölümü istemiyorum bu yaşımda

bir ambulans daha bu arada ardında polis ve ölüm arkalarında



kadıköye geldim gülen bir yüz göremedim neden acaba

halbuki dün fener cimbomu yendi sevinen görmedim ama

akşam oluyor yavaşça şarapçılar görüyorum tenhalarda

havada kükürt kokusu sobalar yanıyor duman dolu buralar



otogardayım şimdi kalabalık var ve ağlayanlar

her giden gelen otobüse el sallayanalar var

bir ara okumuştum gazetede herkes istannbulda diye

doğruymuş nice umutlarla gelenler yitirip geri dönenler

henüz ondokuz yaşlarında bir kız yaslanmış duvara

elinde bir telefon ince ama yüksek bir ses tonuyla

gözleri ışıldıyor gülüyor dudakları ve çok heycanlı

aklıma takılan bir telefon konuşması yazasım geldi

kızım istanbuldayım inanmazsın çoook büyüüük

çok ünlüyüm yarın ünlü olacam hemde en ünlü

yok oğlum bu gece otelde kalacam sabah gidecem

bana kim hayır der oğlum güzelim fiziğim mükemmel

hem biiyorsun kız dilbazım menkenlik içimde var



gözümün önünde canlandırıyorum şimdi gazeteleri haberleri

19 yaşında bir kız çıplak pozlarıyla herkesi mest etti

yada acı haber gencecik kız ormanda kullanılmış ölü bulundu

ne kötü inşallah yanılırım

bir günde tanıdım istanbulu bir saatte yazdım masalını



uğraş aşkar